De speelstijl van Alex Albrecht kan ik niet anders omschrijven dan ‘levensgevaarlijk’. Hij behoort tot het type schaker dat van iedereen kan winnen – dus ook van tegenstanders met honderden Elo-punten meer (en dit ook regelmatig doet: o.a. Marc Helder en Peter Holscher kunnen hierover meepraten), maar ook, net zo gemakkelijk, verliest van spelers met vele ratingpunten minder. Dit heeft tot gevolg dat Alex al jarenlang tussen de 1750 en 1900 Elo-punten laveert. Terwijl hij, als zijn spel iets constanter zou zijn geweest, wellicht een 2000+ rating zou hebben gehad. Vrijwel iedereen heeft hij in de interne competitie wel eens verslagen, en ook in de externe veel sterke spelers aan zijn zegekar gebonden. (meer…)

Eén keer mocht ik het genoegen smaken Ruud Adema (1947) zelf als tegenstander te treffen in Wijk aan Zee. In dezelfde groep waarin hij dit jaar uitkwam, groep 3 van de tienkampen, speelden wij in 1998 tegen elkaar. Ruud was toen nog lid van V.V.V. terwijl ikzelf was overgestapt naar ‘concurrent’ Lange Rokade.

Behalve Ruud, deed in deze groep ook de betreurde Ger van ’t Veen mee. Samen zouden wij met 6 uit 9 bovenaan eindigen, en daarmee promotie naar groep 2 bewerkstelligen. Daar leek na de eerste ronde, en een totaal gewonnen stelling tegen J.W. Thierry alsnog uit handen werd gegeven, totaal geen sprake van. De volgende dag mocht ik aantreden tegen Ruud, die nét het positieve zetje gaf dat ik nodig had te proberen er toch nog een aardig toernooi van te maken.

(meer…)

Waar het écht aan heeft gelegen mag Joost weten. Maar dat het er niet leuker op is geworden in Wijk aan Zee was, voordat ik ook maar één stap over de drempel van De Moriaan had gezet, snel duidelijk. Direct doorlopen kon sowieso niet, omdat je je van tevoren moest registeren (Gods wegen blijven ondoorgrondelijk..), en toen ik aankwam, wachtte een ellenlange rij mij reeds in de verte op. Ook bij binnenkomst in de toernooizaal kon ik niet meer, zoals vanouds, direct naar de grootmeesters kijken. Ik werd opgewacht door een meneer in een glanzend uniform, die mij vertelde dat ik ook nu in de rij moest gaan staan voor het bemachtigen van een plaatsje op een neergezet podium, waarop ik dan (eindelijk) mijn schaakhelden zou kunnen bewonderen. Eveneens opvallend was dat de toernooizaal veel minder gevuld was met amateurschakers dan in het verleden. Toch minder knus dus. Tot slot bleek ook de erwtensoep bij café De Zon, die ik aldaar genuttigd had voordat ik naar veel wikken en wegen had besloten mij tóch buiten in de rij aan te sluiten, beduidend beter van smaak dan in De Moriaan. Kortom, als toeschouwer had je het niet makkelijk deze zaterdagmiddag waarin de tweede ronde werd gespeeld van de tienkampen waaraan een peloton van Waagtorenspelers meedeed.

(meer…)