De laatste loodjes….

De laatste wedstrijd van het seizoen, uit tegen Kennemer Combinatie 2, stond er voor Waagtoren 1 niets meer op het spel. Dat leidde in afwezigheid van de grote baas, die wegens privéomstandigheden verstek moest laten gaan, tot een anarchistisch zooitje ongeregeld. De zorgvuldig door Jan bedachte (maar weinig verrassende) opstelling werd danig door de blender gehaald. Aangezien ik daarin de initiatiefnemer was, viel mij ook de eer ten deel om als teamleider te fungeren, zo vernam ik halverwege de wedstrijd. Er zat echter wel degelijk een idee achter de fantasieopstelling. Rob, Jos en Jeroen maken een prima seizoen door, en zouden op deze manier daarvoor worden beloond. Een blijk van waardering dus. Bijkomend voordeel zou moeten zijn dat eventuele voorbereiding van de tegenstander, die nog nadrukkelijk was verwikkeld in een degradatiegevecht en móést winnen, linea recta de prullenbak in kon. Theoretisch geen speld tussen te krijgen. De praktijk was echter weerbarstiger.

Laten we beginnen met Danny, die ‘zijn’ bord 1 had opgeofferd en plaatsnam op bord 6. Tegenstander was Benjamin Go, die nimmer een partij opzet zonder in een oogwenk een pion of stuk te offeren. Zo ook deze keer. Reeds op zet twee liet Danny zich een randpionnetje smaken. Hij zette de partij vervolgens solide op, waardoor wit nauwelijks compensatie leek te hebben voor het geofferde kleinood. In plaats van de rust te bewaren dacht Danny echter op zijn beurt een stuk te moeten offeren, om daarmee de vijandelijke koning in de kou te zetten. Deze liet zich echter redelijk eenvoudig beschermen door zijn onderdanen, waardoor Danny alras met een verloren stelling opgescheept zat. Hij was zo sportief om zich mat te laten zetten. Zo bleef Danny steken op 5 uit 9 (TPR 2236).

Rob had de vaste stek van Danny overgenomen en trad met wit aan tegen de hoogst gerate Kennemer, Jan Bakker. Na een gelijkopgaande opening kreeg de zwartspeler langzaam maar zeker het betere van het spel. Er valt niet veel meer over te zeggen dan dat hij het vervolgens bekwaam uitspeelde. Er viel weinig af te dingen op de nederlaag van Rob. Toch kan hij terugkijken op een geslaagd seizoen, waarin hij 6 uit 9 scoorde, met een TPR van 2151.

Deel 1 van het masterplan viel dus behoorlijk in het water. Jos was de eerste die De Waagtoren op het scorebord zette. In zijn partij, met zwart tegen René Bakker, werd het evenwicht ogenschijnlijk nooit verbroken. Beide ijzervreters probeerden er uit alle macht meer uit te halen dan een halfje, maar uiteindelijk werd de vrede toch getekend. Ook na afloop konden de heren er geen genoeg van krijgen, maar zelfs na ellenlange analyse werd er geen weg richting winst gevonden. Jos speelde -vooral door een sterk eindschot van 2,5 uit 3- een verdienstelijk seizoen, met 5,5 uit 9 en een TPR van 2138.

Maar Jos was niet alleen verantwoordelijk voor zijn eigen halfje. Ook de remise van Hebert kwam deels op zijn conto. Halverwege de partij viel er pardoes een glas uit de bril van onze nestor. Hij zag geen hand voor ogen meer en ging op de tast op zoek naar de wedstrijdleider, met het verzoek of zijn klok kon worden stilgezet. Dit bleek het geval –een sportief gebaar!- en ondertussen was Jos druk doende om, met provisorisch gereedschap, de bril te herstellen. Hebert zat erbij en keek ernaar. Nou ja, hij zat er in ieder geval bij. Na veel wrikken en peuteren lukte het uiteindelijk om het glas vast te zetten in het montuur, en kon Hebert zijn bord weer vinden. Wat hij daar aantrof was een gelijke stelling tegen Hicham Boulahfa, waarbij zijn abominabele loper werd gecompenseerd door een soeverein paard. Al met al stevende het af op een ‘correcte remise’, volgens Hebert. Hij heeft zich na een dramatisch begin (0,5 uit 4) sterk herpakt en haalde uiteindelijk 4,5 uit 9, met een TPR van 2119.

Waar Daan met wit zijn partijen rustig en degelijk pleegt op te zetten, vliegt hij er met zwart vol in. Daarbij schuwt hij bizarre complicaties geenszins. Hij snoepte pion na pion van tegenstander Gerard Rill op, die met de moed der wanhoop al zijn stukken in de richting van Daans koning dirigeerde. Toen wit een negatief aantal pionnen dreigde over te houden, verzuimde Daan om dames te ruilen, waarna hij weliswaar vier pionnen meer had, maar toch onder de voet werd gelopen door de witte lawine. Daan haalde dit seizoen 3 uit 7, met een TPR van 2052. Zelf was hij daar niet tevreden over, maar slecht kan het ook niet genoemd worden.

Maaike speelde tegen een leeftijdsgenoot op bord 8, met zwart. Ook hier ging het geruime tijd gelijk op, hoewel wit iets prettiger spel had. Maaike profiteerde echter van een onnauwkeurigheid, waardoor ze twee lichte stukken tegen een toren veroverde. Ze gaf het initiatief echter meteen weer uit handen, waarna er een eindspel ontstond met gelijke kansen. Uiteindelijk mocht tegenstander Esper van Baar een halfje bijschrijven, waardoor de teamoverwinning voor Kennemer Combinatie een feit was, en daarmee handhaving in de tweede klasse. Dat Maaike haar topscore van vorig seizoen niet ging overtreffen was vooraf bekend. Na een slecht begin van 0 uit 2 heeft ze uiteindelijk een acceptabele 4,5 uit 9 gescoord, met een TPR van 2086.

Was er dan helemaal niemand die wist te winnen? Jawel, de lichtpuntjes werden tot het einde bewaard. Allereerst ondergetekende aan bord 5, tegen Ron van Wezel. Zoals te doen gebruikelijk een rustige openingsopzet, die bestond uit het vergroten van de harmonie der stukken. Zwart had iets soortgelijks op het oog, maar in plaats daarvan posteerde hij zijn stukken echter juist onhandig, waardoor ik flink voordeel kreeg. Mijn tegenstander moest een pion geven om zijn paard te behouden en vervolgde in de ‘rommelmodus’. Om het tegenspel tegen te gaan, gaf ik een kwaliteit tegen drie pionnen. Het uitspelen vereiste nog nauwkeurig spel, maar even later was de vis op het droge. Ik besloot het seizoen met 6 uit 9 (TPR 2247). Opvallend daarbij is dat ik met wit de optimale score behaalde uit 5 partijen, maar met zwart slechts één luttel puntje uit vier potten wist te behalen.

Als laatste was Jeroen bezig, op bord 3 met wit tegen Hugo Gorissen. Jeroen had in het middenspel bijna een uur meer op de klok dan zijn tegenstander; een zeer ongebruikelijke constatering. Na afloop legde hij uit dat hij de variant door vele vluggertjes goed in de vingers heeft. Het legde hem geen windeieren. Na veel gelaveer reageerde zwart niet goed toen Jeroen de stelling openbrak. Niet veel later werd de koningsstelling onder vuur genomen en kon het punt worden bijgeschreven. Het is de bekroning op een uitstekend seizoen, waarin Jeroen 5,5 uit 7 scoorde en ongeslagen bleef (TPR 2317).

Ter afsluiting van het seizoen werd in een zorgvuldig door Daan uitgekozen eetcafé/restaurant de balans opgemaakt. Een vierde plek was uiteindelijk ongeveer wat op basis van rating mocht worden verwacht. LSG 2 verloor opnieuw en werd zodoende de tweede degradant. En dat met de hoogste gemiddelde rating. Zukertort Amstelveen 2 stak op de laatste speeldag Laurierboomgambiet voorbij en promoveert naar de eerste klasse. Onder het genot van het nodige gerstenat concludeerden we dat we volgend seizoen gewoon kampioen gaan worden. Het is maar dat u het weet.