Waagtoren 2 haalt belangrijk punt

Terwijl ik stukje schrijf, zie ik dat Willem Andriessen al één en ander heeft geschreven over de wedstrijd van het tweede tegen ZSC-Saende 2. Tel daarbij op hetgeen de laatste week al gesproken is over het degradatiegevaar (en daarmee samenhangend, de promotiekansen van het derde) en ik ben gauw klaar.

Nu schrijft een teamcaptain natuurlijk ALTIJD iets over de teamverrichtingen na een wedstrijd dus zal ik dit traditiegetrouw ook weer doen, nee lui ende laks ben ik natuurlijk niet ;-). Nooit geweest ook.

Ik ben namelijk goedgemutst na deze wedstrijd. Niet omdat ik zo blij ben met het degradatiezwaard dat nog steeds boven ons hangt, maar meer met het feit dat het tweede uit haar winterslaap lijkt te zijn ontwaakt.

Waar na de afgelopen wedstrijden de teneur veelal leek te zijn dat ‘we het toch wel zouden redden’, dat ‘7 punten statistisch gezien wel voldoende zijn voor handhaving’ en dat ‘onze directe concurrenten toch ook wel wat puntjes  zouden laten liggen’,  leek eindelijk te zijn doorgedrongen dat er gevochten moest worden. En gevochten is er zaterdag!

Ronald was als eerste klaar. Met een mooi stukoffer voor 2 pionnen en een ijzersterke aanval kon Ronald kiezen hoe hij zijn tegenstander wilde oprollen. Dat hij de juiste weg koos, bleek uit het feit uit zijn analyse achteraf waar (zoals Ronald zelf aangaf) zelfs Rybka deze partij volledig goedkeurde. De beloning was dat hij binnen een uurtje met  een biertje zijn overwinning mocht vieren (1-0).

Dirk was als tweede klaar. Waar Willem nog spreekt over ‘het onwaarschijnlijke 12…g5’ ging ik door de grond toen ik deze zet gespeeld zag worden. In gedachten schreef ik de nul alvast bij. Gelukkig leek Dirk heilig overtuigd van de genialiteit van zijn stelling. Een dubieus torenoffer van Dirk zijn tegenstander (in ruil voor een geïsoleerde dame van Dirk) in combinatie met een (niet kloppende) aanval die niet in eeuwig schaak uitliep (ik neem tenminste aan dat daar op werd gespeeld), gaf de bevrijdende winstpunt (2-0).

Wim Nieland speelde een lastige partij. Al gauw had zijn tegenstander een enorme ontwikkelvoorsprong (met, volgens de kenners, dreigende offers op f7). Wim leek uiteindelijk te bezwijken onder de druk van zijn tegenstander. Met een  laatste kans op nog een beetje spel gaf hij zijn dame voor toren+paard maar toen zijn rommelkansen voorbij waren, kon hij gauw de partij opgeven (2-1).

Ons ‘baken van licht’ aan bord 8 was de vierde die duidelijkheid schiep. Marten kon aan zijn favoriete bord  zijn favoriete opening spelen maar stuitte op geduchte tegenstand. Omdat Marten lange tijd op voor hem bekend terrein leek te zijn had ik nog wel vertrouwen in zijn partij maar volgens eigen zeggen was het een waardeloze partij. Een waardeloze nul viel ons derhalve ten deel  (2-2).

Met nog vier partijen leken we nog goed op schema te liggen voor minimaal 1 matchpunt. Rob en Piet stonden in mijn ogen iets beter, Willem leek iets meer druk te ondervinden van zijn tegenstander en de partij van Peter schatte ik redelijk gelijkwaardig in.

Piet zijn spel is onbegrijpelijk. En zo ook zijn stellingen. Als je dan als teamleider een inschatting van de partij probeert te maken heb je het soms moeilijk. Zelf schatte in Piet zijn stelling beter in dan zijn tegenstander en wilde dan ook eigenlijk dat Piet  doorspeelde maar Piet gaf aan absoluut niet beter te staan. Met een naderende tijdnood leek remise dan ook het meest voor de hand liggend (2,5-2,5).

Drie zetten analyse achteraf leerde mij dat het inderdaad Piet’s tegenstander was geweest die de beste troeven in handen had gehad.

De partij van Rob leek redelijk gelijk op te gaan. Rob leek iets aanvallender te staan maar toen de strijd om een pion resulteerde in een afruil (vol gevaarlijke tactische wendingen), resteerde een eindspel met ongelijke lopers (en Rob een pionnetje minder).  Rob manoeuvreerde zijn koning en pionnen naar de juiste velden en de spelers kwamen remise overeen (3-3).

And then there were two….

De partij van Willem oogde complex. Willem leek wat druk te hebben op het centrum maar daar stond tegenover dat zijn tegenstander op de damevleugel wat meer druk had. Ikzelf schatte zeker tot de tijdcontrole de stelling gelijkwaardig in maar langzaam leek Willem’s tegenstander de partij steeds meer in de greep te krijgen.  Terwijl steeds meer spelers het bargedeelte van de zaal opzochten was Willem aan het zwoegen voor een halfje. Opgeven was geen optie, want Peter zijn stelling kon nog alle kanten op.  Bijna ging zijn tegenstander nog de mist in door een stuk weg te blunderen. Het mocht niet baten, het pionnenoverwicht was te groot (3-4).

Peter zijn partij is al geplaatst door Willem en zeker de moeite waard om na te spelen! Lange tijd leek de partij remise-achtig. Peter moest echter doorspelen om een matchpunt binnen te halen (remise was geen optie, want Willem stond slechter).  Nadat de tijdnoodfase was overleefd kon Peter er  even voor gaan zitten om het juiste plan te zoeken.  De kleine voordeeltjes die in de stelling zaten werden vakkundig uitgebuit en de partij werd onder toeziend oog van de vele toeschouwers op mooie wijze afgemaakt (4-4).

Het verlies van De Eenhoorn was nog niet doorgedrongen in de speelzaal. De mogelijkheid dat TAL voor een verrassing zou kunnen zorgen was eigenlijk niet bij ons opgekomen dus waande iedereen zich veilig en behouden voor de derde klasse.

 De tactiek om het in ieder geval niet op de laatste wedstrijd aan te laten komen leek geslaagd. Dat het behaalde punt uiteindelijk  om heel andere redenen belangrijk is, bleek pas later (toen we in het restaurant met I-phone de overige resultaten opzochten). In klasse 3D is werkelijk nog alles mogelijk en kunnen vrijwel alle clubs of nog promoveren of nog degraderen. De laatste ronde belooft dan ook een slachtveld te worden waarin salonremises ondenkbaar zijn.

Wij hebben het gelukkig geheel in eigen hand en hoeven alleen maar te winnen…..