Geen blauwborst, wel een punt

Zoals ik de vorige keer al noteerde, is het momenteel door uiteenlopende omstandigheden voor K1 geen sinecure om een voltallig team op de been te brengen. Ook voor deze zaterdag 2 april kostte het Jan weer een weektaak en ernstige hoofdbrekens om 9 man en 1 vrouw op de been te brengen. Uiteindelijk vonden we in Tycho, John en Ton drie taaie rakkers die hun huid niet voor een habbekrats zouden verkopen aan de hoger geratete opponenten. Vooraf werd met de natte vinger becijferd dat ze samen minimaal één punt zouden moeten scoren, als we een resultaat wilden behalen (omdat ik deze uit de voetbalwereld overgewaaide uitdrukking zo dom vind, wilde hem ook eens bezigen. Want verliezen is toch ook een resultaat?) Tegenstander deze zaterdag was het nog puntloze Max Euwe uit Enschede. Ofschoon ze duidelijk bivakkeren in de hoek waar de kappen vallen, speelt het team sinds jaar en dag in de eerste klasse en viel het dus zeker niet te onderschatten.

‘s Morgens togen we met twee auto’s in alle vroegte richting het verre Oosten voor een rit van zo’n 9 kwartier. Toen ik net uit bed stapte, appte Jos dat Jan en consorten reeds onderweg waren, dus ik zag me genoodzaakt een tandje bij te schakelen en het gaspedaal in te trappen richting Ton, die door zijn opofferingsgezindheid voor K1 de overwinning in het Kennemer Open aan zijn neus voorbij moest laten gaan. Medepassagier John deed wat dat betreft nauwelijks voor hem onder. Hij liet een lommerrijke wandeling tussen de blauwborsten, zilverreigers en karekieten schieten voor een spelletje in een kinderdagverblijf nabij de Duitse grens. De TomTom gaf te kennen dat Ton me gedurende heenweg niet te vaak zou mogen sommeren om bij een bezinepompstation te stoppen voor een kleine boodschap. Iets wat onze webmaster overigens op de terugweg ruimschoots zou inhalen. Keurig op schema om kort voor 13u te arriveren, werden we ter hoogte van Amsterdam gebeld door Daan, of we alsjeblieft Euwenaar Bart Konijn konden oppikken, ergens in the middle of nowhere. Daan bleek bij zowel Unibet als Betcity een aanzienlijk bedrag te hebben ingezet op een overwinning van Max Euwe, maar had daarvoor wel sterkhouder Konijn nodig. Gelet op de klok en het feit dat Bart zelf ook 9 teamgenoten had om hem deze dienst te verlenen, schreden we onverrichter zake voort. Daan liet het er echter niet bij zitten en smeekte een minuut of tien later in blinde paniek wederom of we echt niet onze tegenstander wilden helpen. Hij bood zelfs 25% van het Unibet-dividend. De TonTon was echter stoïcijns en zo kwamen we gedrieën netjes op tijd aan, tegelijk met onze medestrijders. Alleen Daan was al binnen en gaf de heren van Max Euwe een uitgebreide rugmassage onder het genot van een consumptie naar keuze.

De wedstrijd dan. Op bord 1 speelde Yong Hoon weer een zeer sterke partij. Hoewel tegenstander Bertholee oreerde over zijn schaduwcarrière als tafeltennisser (hij is achtvoudig Nederlands schafeltenniskampioen) en een ‘eeuwig remiseaanbod’ deed in de opening, liet onze kopman zich niet van zijn stuk brengen. Langzaam maar zeker knoopte hij de arme zwartspeler helemaal op, tot er welhaast een soort zetdwang ontstond op een vol bord met stukken. Hoewel deze liever een karrenvracht materiaal cadeau wilde doen dan opgeven, mocht Yong Hoon even later toch de felicitaties in ontvangst nemen.

Midas speelde al overtuigend op bord 4. Met zwart speelde hij vol vertrouwen en wist vanuit gelijke stelling een dermate sterke aanval op touw te zetten, dat er voor de witspeler geen houden meer aan was. Deze was zo sportief om Midas zijn sterke optreden te laten bekronen met een fraai mat.

Op dat moment had John op bord 8 de vlag reeds moeten strijken. Ondanks een fotografisch schaakgeheugen (hij weet nog exact wat hij in 1982 speelde tegen eender wie), vergat hij toch even dat hij in dezelfde vervelende variant terechtkwam als tegen de illustere Hennie van Eeuwijk. En dus vergat hij ook dat hij dezelfde slechte zet deed als destijds, waardoor hij compensatieloos een pion cadeau deed. John vocht nog voor wat hij waard was, maar het mocht helaas niet baten, zodat hij ruim de tijd had om te mijmeren over de gemiste blauwborsten.

Onze Godenzoon speelde op bord 2 veel rapper, minder bedachtzaam en minder nauwkeurig dan we hem kennen. Of het onderschatting was voor zijn lager aangeslagen tegenstrever valt moeilijk te zeggen, maar na de opening moest Frank II alle zeilen bijzetten om in de wedstrijd te blijven. Geholpen door zijn papieren overwicht en de danig geslonken bedenktijd van wit kreeg hij een remiseaanbod dat hij niet kon weigeren.

Jos speelde op bord 6 een van zijn bekende systeempjes, maar door onorthodox openingsspel van wit lukte het onze pseudo-invaller niet om zijn stukken op de gewenste velden te posteren. In het middenspel was het een soort eenrichtingsverkeer waardoor wit de touwtjes stevig in handen had, wat hij vervolgens met strakke hand richting de winst voerde.

Ik speelde op bord 3 tegen de op papier sterkste Euwenaar en dat bood weinig vertrouwen, gelet op mijn resultaten tot op heden en de vrije ratingval die dat tot gevolg heeft gehad. De laatste tijd lijkt de vorm echter enigszins terug te keren en ook deze partij verliep zonder problemen. Een klein voordeeltje kon ik in het middenspel tastbaar maken middels pionwinst. De weg naar het punt bleek echter vrij smal, waardoor er na de nodige afruil een toreneindspel overbleef dat niet te winnen was. Een plusremise dus.

Ton speelde met wit op bord 9 degelijk als altijd, al werd hij door de actief spelende tegenstander wel met de rug tegen de muur gezet. Hij bleef echter geconcentreerd spelen en wist het evenwicht met piepen en kraken te bewaren, waardoor hij een zeer nuttig halfje kon bijschrijven.

Daan, die ervoor zorgde dat het zijn tegenstander aan niets ontbrak, speelde op bord 5 een ogenschijnlijk sobere partij, die richting de tijdcontrole toch plots ontaardde in een tactisch gevecht. Met nog een minuut of 2 op de klok miste Daan een eenvoudige winst (er zijn sporters voor minder geschorst wegens matchfixing). Even later was het echter de beurt aan zijn tegenstander, die enkele zetten lang verzuimde zijn koning in veilige haven te brengen en uiteindelijk moest berusten in eeuwig schaak (het gerucht gaat dat hij veel geld op De Waagtoren had ingezet).

Tycho had met zwart op bord 10 de zaakjes goed op orde tot hij in het late middenspel toch een pionnetje prijs moest geven. Hoewel hij nog niet kansloos was een halfje uit het vuur te slepen, was de door wit toegelaten zetherhaling vlak voor de tijdcontrole een welkome opsteker. Feitelijk gezien was het overigens geen zetherhaling, maar wel een ‘stellingherhaling’. Vandaar wellicht ook de ontzetting bij de witspeler, die pas na reconstructie in zijn lot berustte.

Zo was het gewenste punt van de invallers binnen en speelde alleen Maaike nog tegen Bart Konijn, die in stilte werd toegejuicht door de met Max Euwe parafernalia behangen Daan. Maaike leek lange tijd af te stevenen op de winst, maar eenvoudig was het zeker niet. Temeer daar Bart net als Broer Konijn (Rob) nauwelijks gehinderd wordt door tijdnood. Het voordeel bleek uiteindelijk net niet genoeg voor de winst, waardoor we genoegen moesten nemen met één matchpunt. Vooraf hadden we ervoor getekend met drieënhalve invaller, maar met een beetje geluk had er zelfs nog meer ingezeten.

Kijkend naar de stand is het echter een zeer belangrijk punt, waardoor handhaving steeds naderbij komt. We hebben echter nog wel een pittig programma voor de boeg, te beginnen met Amstelveen over drie weken. Hopelijk kunnen we dan weer over een voltallig team beschikken, maar anders weten we wie we moeten laten invallen!