Overwinning met een verhaal, eerste wint 6-2

Het beloofde een mooie schaakmiddag in Amsterdam te worden. Maar liefst vijf teams van Caïssa waren actief.  Daaronder was oud-pupil Gerrie Bloothoofd, die aan het eind van de dag straalde na een overwinning vanuit een mindere stelling tegen GM Hans Ree.  Bij ons zag het er in eerste instantie minder rooskleurig uit.

 

Het eerste wat ik zag toen ik een rondje liep, was dat Gerard een Siciliaan met een snel Lb5 mishandelde en met kunst- en vliegwerk zijn stelling wist te plakken.

Zijn tegenstander (noch het analyseteam) kon een duidelijk gemiste winst vinden, remise derhalve.

 

 

 

 

 

José Raul Vlaming nam vandaag aan bord vier de schuiver-van-de-dag-bokaal van me over door in een Tarrasch na 20 (of waren het er nou 19) remise overeentekomen in dezelfde stelling die Danny een paar jaar geleden tegen Arne Moll op het bord had. Gelukkig wist Jos’ tegenstander evenmin als Danny destijds de subtiele weg te vinden om zwart nog risicoloos te laten lijden. Volgens Jos was het allemaal bekend na 11…h6 (11…Pg4! kan ik me herinneren als de aanbeveling van een zekere recente Kroaat, G. Kasparov)

Toch vraag ik me af of deze stelling wel zo gelijk is.
Daarnaast heb ik het slot van de partij gemist, ik meen dat een zet eerder (voor Tc1 Td8) de vrede al getekend werd.

 

 

 

Zelf speelde ik tegen FM Ballon die een wachtstrategie toepaste en geen enkel moment in de partij een dreiging wist te creëren. In onkarakteristieke Karpov-op-laag-niveau-stijl wist ik het punt soepel binnen te halen.

Na 1.La5 restte zwart niets beters dan Txb5 2.cxb5 Dxb5 3.Dc6! Dxc6? (Pf6-d7) 4.dxc6 Pe6 5.Ta8 Pf6 6.Tc8 Pxe4 7.Lxc7 en de c-pion besliste.

 

 

 

 

 

 

Danny en Frank hadden niet hun beste dag – niet dat Frank een slechte dag had, maar vanaf waar ik zat zag het er weer erg dubieus uit – geen opening voor mij die Tsjichorin. Ondanks de schier onbegrijpelijke zettenreeksen bleek het toch niet zo eenvoudig te zijn voor wit. Hij vluchtte in een zetherhaling. Frank heeft overigens al weer een verbetering klaarliggen voor de volgende wedstrijd, of zoals hij het zelf uitdrukte “nu beheers ik ook die-en-die variant.” Een geruststellende gedachte, die me doet afvragen wat hij dan al die jaren daarvoor in Talsnaam aan het doen was.Gelukkig wist Frank me in de analyse te overtuigen dat de superdynamische manoeuvres allemaal buitengewoon sterk waren geweest. Ook hier moet het aftakelend geheugen de precieze slotstelling schuldig blijven, maar ik meen dat wit hier Tb1-b2-b1 speelde en met genoegen het halve punt in ontvangst nam.

 

 

 

 

 

 

 

Danny’s tegenstander werd door een onzichtbare kracht onder bedwang gehouden en wist zo geen enkele pion over de derde rij te schuiven. Danny liet zich hierdoor op het verkeerde been zetten, want al snel was er voor wit niets meer te halen en moest hij berusten in een halfje. Ongetwijfeld had de hoeveelheid pillen – andere dan gebruikelijk – een negatieve uitwerking op zijn spel. Gelukkig was er vandaag geen dopingcontrole. Danny kwam er na 7. Dd2 achter dat dit niet de nauwkeurigste was (Lg5 was ook onnodig). Na 8. Le3 volgt hier de standaardwending Pg4 9.Lf4 e5! – maar ik ben toch benieuwd wat er mis was met 8.Lf4 (omdat de standaardwending e5 / Ph5 hier niet opgaat), maar wellicht beviel Danny g5 / Pxg3 niet zo. Hij speelde in ieder geval Lxf6, wat ook niet veelbelovend was.

 

 

 

 

 

 

Intussen had ook Maaike het punt binnengesleept tegen oud-teamgenote Annemarie Volkers, die te agressief speelde in een g3-scheveninger door prematuur g4 te spelen. Maaike reageerde zoals het hoorde met een goed getimed e5 en d5 en na de opening van de stelling stonden de zwarte stukken het best om de verzwakte witte stelling te verpletteren.

Na 1.exd5 Lc6 2.De2 Pbxd5 (Pfxd5 leek het analyseteam sterker) 3.Tg3 Pxc3 4.Txc3 was de eenvoudigste winst – zo leek ons – binnen ten halen met Lb4 5.Tc4 (Txc6!?) Td1+ 6.Dxd1 Lxg2+ 7.Dxc4 en de witte stukken staan hopeloos op de damevleugel geparkeerd, terwijl wit spoedig aan zijn zwakke koningsstelling ten onder gaat. Maaike deed het anders en won eveneens gemakkelijk.

 

 

 

 

 

 

Dan kom ik nu bij de partij van Rob. Rob mocht vandaag tegen de beroemde Pie-Mel (zie het verslag van de promotiewedstrijd van Frank Agter), de man met de vier brillen, ook wel bekend als de onwillige winnaar en bescheiden profiteur van overgaande telefoons. Pie-Mel bleek over nog een kwaliteit te beschikken. Knap was dat zwart een hele reeks matige en onnozele zetten wist te produceren zonder aantoonbaar verloren te staan. Nog knapper was dat hij meer tijd voor deze wonderlijke creatie gebruikte dan onze eigen slow-motion man. Zonder al te veel moeite wist Rob materiaal te winnen en daarmee de partij. Door het schrijnend gebrek aan logica in de zwarte zetten, kan ik deze memorabele partij helaas niet meer reconstrueren. Misschien kan Rob me een .pgn sturen, dan voeg ik nog een fraai diagram toe van de eindstand.

En dan Daan. Daan. Hij had het vooraf nog zo beloofd aan Frank A. Hij zou na acht zetten geen uur gaan nadenken. En die belofte kwam hij na. Hij ging na vijf zetten een uur nadenken. Alle 2 tot de macht 64-1 mogelijkheden van het Lf4-systeem worden bekeken. Het is moeilijk om naar te kijken: Cartesiaanse twijfel in de praktijk. Omdat Daan geen keuzes kon maken – hij was overduidelijk ontevreden met de stelling na Db6 – (maar waarom dan toch niet 6. Db3 met een gelijk eindspel na c4 Dxb6?).  Maar waar werd al die tijd dan aan besteed? Uiteraard probeerde Daan zich de verzamelde partijen Kamsky voor de geest te halen. Zo speelde hij bijvoorbeeld tegen Karjakin:

 

Na 6…c4 volgde hier 7.Dc2 Lf5 8.Dc1 (wie weet kun je dan wel enkele tempi besparen door direct Dc1 te spelen), maar uiteindelijk wist Karjakin niet door het oerdegelijke witte kasteel van Doornroosje heen te dringen!
Uiteindelijk besloot Daan tot 6.Pa3 (i.p.v. Db3 of Dc1) waarna zwart had kunnen toeslaan met Dxb2! 7.Pb5 Pe4! (dreigt mat op f2). Dat zal niet zijn gebeurd, want even later had Daan een stuk tegen twee pionnen op het bord staan. Op de klok stonden echter nog 2 minuten en 54 seconden voor 24 zetten. Even later was er consternatie bij het bord: de wedstrijdleider – een jongen van een jaar of 20 – constateerde dat beide spelers er een half uur bij hadden gekregen. Daaruit leidde hij af dat Daans vlag moest zijn gevallen. Er leek geen speld tussen te krijgen, maar Jan riposteerde dat hij er bij had staan kijken, dat er geen vlag was gevallen en dat de klok overduidelijk defect was, aangezien hij ook geen vlaggetje liet zien. Verbouwereerd bood de jonge scheidsrechter een goed-werkende klok en excuses aan voor het ongemak en stelde de tijd van Daan op 2 minuten. Het was alsof Ramos zich bij Vlaar verontschuldigde voor het tegenhouden van diens strafschop en hij opnieuw mocht aanleggen. We waren getuigen van een wonder – vol goede moed besloot Daan dit maal in een straf tempo richting de 40e zet te peddelen en toen die wonderwel gehaald was mocht hij de felicitatie in ontvangst nemen. 6-2, maar natuurlijk was het maar Caissa3. Toch mag Jan voorlopig blijven.