Het Eerste bijt in AAS

Geschreven door Jos Vlaming:

Een beetje aan de late kant en ik merk op de site wel dat Frank (A) graag verslag gedaan wil zien worden van de laatste wedstrijd van het eerste. Wellicht U allen al bekend: we wonnen met 5-3 van AAS.

Hier zou ik natuurlijk kunnen stoppen en voorbijgaan aan het feit waarom Frank op een verslag aandringt: de uitslag van zijn partij was zo wonderbaarlijk en zo bepalend voor het geheel dat dit ruimschoots aandacht verdient.

Ook zou ik kunnen zeggen: wie kwam kijken heeft het al gezien en wie niet kwam kijken wilde het wellicht niet weten. Maar ik weet beter, genoeg geïnteresseerden maar de gang naar het Gulden Vlies is daarmee nog niet automatisch gemaakt. Men weet natuurlijk wel dat komen kijken niet zonder risico’s is. Hartfalen is er maar één van..

Ik kijk nu al uit naar de eerste elektronische borden waardoor we het thuis op ons gemakkie kunnen bekijken. Het moge duidelijk zijn dat als we alleen maar de zetten op het bord zien en niet de gekwelde blikken van de spelers die ze doen (dus nee, geen live beelden voorlopig) waardoor hun zielenroerselen aan het oog blijven onttrokken, de partijen wat weldadiger tot ons komen. Hoewel, weldadig: laat dan ook maar geen computer meelopen. Het is beter als we niet afgeleid worden door de vreselijke fouten die we doorgaans maken.

Okay, na dit kleine uitstapje naar een zorgeloze toekomst weer terug naar de speelzaal van het Gulden Vlies. Het is misschien moeilijk te geloven maar de hierna beschreven gebeurtenissen hebben echt plaats gevonden op 13 februari 2016.

Om een beetje te kunnen proeven ga ik de ingrediënten af die tot dit uiterst smakelijke hapje leidden.

Ten eerste was er de afzegging van Daan. Geen nood, haal een invaller uit het tweede. Dat is echter niet zo eenvoudig als het klinkt. Het tweede verkeert zelf in groot gevaar. Zij kunnen van iedereen winnen maar doen dat tot nu toe bepaald niet. Alleen winst tegen  de koploper op dat moment:  het Zaanse Paard. Tsja, daar haal je geen invaller vandaan natuurlijk.  Hoe het verder afliep met het tweede kunt U vast en zeker ook spoedig lezen. Blijf het nieuws in de gaten houden..

We hadden gelukkig en geweldig alternatief: Frank van Tellingen was bereid zijn schaakstukken uit de wilgen te halen. Tijdens het Tata was hij komen kijken en natuurlijk kon hij in een dergelijke ambiance het bloed niet langer weerhouden te kruipen waar het het eerste het beste uitkwam.

Met zo’n invaller heb je geen vaste spelers meer nodig. Nodeloos te zeggen dat Frank won, met een gemak dat grote honger naar het schaakspel leek te doen vermoeden. Hij leek wel veel beter te spelen dan anders. Achteraf zei hij wel flink aan het rekenen te zijn geweest maar het zag er vlekkeloos uit, zie ook zijn verslag eerder op de site.

Ten tweede hadden we Maaike op bord 1 gezet. Dat vond ze prima als ze maar niet tegen Jeffrey van Vliet kwam te spelen. U raadt het al: ze speelde tegen Jeffrey van Vliet. Na een zet of wat leek dat echter geen probleem. Het kan mijn gebrek aan inzicht zijn (niet geheel onwaarschijnlijk) maar ik dacht dat ze prima kwam te staan en gedurende lange tijd telde ik het punt voor haar. Het nare voorgevoel werd echter toch bewaarheid en uiteindelijk bleef ze met lege handen achter.

Geen nood, Rob Konijn, onze topscorer had er weer een mooi stellinkie uitgeperst en ondanks wederom vreselijke tijdnood had ik er alle vertrouwen in dat hij zou winnen. Maar ach en wee: opeens was het over en uit na een venijnige riposte van zijn tegenstander die ook welbewust het tempo van zetten hoog hield in de 30 seconden toevoeging van Rob per zet.(lees gerust deze zin nogmaals, U heeft 30 seconden). Dit was overigens ingrediënt nummer drie

Ten vierde zou ik dat wel even rechtzetten want ondanks een zetomwisseling (waarmee ik een niet zo goed onthouden variant vermeed) was ik naar mijn idee wel aardig uit de opening gekomen. Hij had zijn dame op zo’n raar veld gezet(b1, waar hij zijn eigen toren van a1 opgesloten hield) dat ik erg goede hoop had. Ergens in een variant had ik wel Db5 gezien maar opeens deed hij die zet al veel eerder dan ik ooit verwacht had en plots liep het ruim vol en maakte ik slagzij. Niet mijn maar zijn stukken kwamen tot leven en ik moest een kwaliteit geven en daarmee in feite de partij. Mijn enige troost is dat hij het bekwaam afmaakte. Van een goede speler verliezen is minder erg.

Nou, heb ik alvast drie verliespartijen gememoreerd.

Waar Frank’s winst al vrij snel zeker leek was dat allerminst het geval met de andere partijen.

Danny had een pion geofferd en mijn vertrouwen betrof vooral zijn capaciteiten, veel minder de stelling. Danny heeft een bewonderenswaardige manier om zijn tegenstander onder druk te houden. Of i nou een pion voor of achter heeft, hij blijft het maximale van de ander vragen en zodra die eventjes verzaakt is het meestal meteen mis. Of raak. In ieder geval bezweek wit nu ook, met een donderend geraas stortte de stelling in. Denk de ruines van het Colosseum: ooit moet het prachtig geweest zijn, nu alleen nog maar puin en stof.

Misschien kunnen we ook wel zeggen dat Hebert van het begin af aan op het goede spoor zat. Hij bleef steeds voordelig of zelfs beter staan en naar de veertigste zet toe was de enige vrees, gezien de stand op dat moment, dat hij een remiseaanbod zou aannemen. Na overleg en instructies dit vooral niet te doen en gewoon zijn pluspion tot winst te voeren in een toreneindspel kweet hij zich bekwaam van zijn taak. Hij liet zijn tegenstander volstrekt kansloos.

Een heel belangrijk punt want daardoor bleef de 4-4 in zicht. U leest het goed: 4-4. Daarmee mochten we onze zweterige handjes echt wel dichtknijpen.

Deze laatste twee puntjes gaven het gerecht aardig smaak maar de verwachting was toch nog wel dat wij er in zouden stikken.

Hoe anders zou het lopen.

Ten zoveelste gaven we al helemaal geen cent meer voor de kansen van Jeroen. Hij had al de hele partij moeilijk gestaan, stond in tijd achter en het enige dat de hoop levend hield was het feit dat, nou ja dat, nou: dat het Jeróen was. Een speler die soms iets uit niets weet te maken. Een speler die als hij zich heeft vastgebeten in de stelling ook niet meer loslaat, een speler die zomaar honderden punten beter kan spelen dan zijn rating in werkelijkheid is.

De ander die bezig was was Frank Agter. Nou. Iedereen kon zien dat hij niet meer dan remise kon maken en als hij niet uitkeek dan kon het ook nog wel eens een smadelijke nederlaag worden. Bovendien had hij eerder in de partij al winstkansen laten liggen en dat is meestal niet bevorderlijk voor een fijne gemoedstoestand. En inderdaad, daar kwam al een heel verdachte stelling op het bord. Frank zette zichzelf pat, hij kon alleen maar met zijn loper spelen. Dat werd natuurlijk zijn ondergang, zijn pluspion(ja, ten opzichte van de kwaliteit die hij achter stond hoor..) zou verloren gaan en de tegenstander gaat natuurlijk net zo lang door in het loper tegen toren eindspel dat Frank, (ja, ook hij had al een flinke tijdsachterstand), nog een lullig foutje maakt en verliest. Was het niet ook Magnus Carlsen die lang door ging tegen Ding Liren? Dat zag ik hier niet graag gebeuren.(hoewel dat wel remise werd)

Ondertussen was er bij Jeroen wel iets verbeterd aan de stelling maar dat was nog meer het geval voor wit , leek het zo op het oog. Jeroen met zwart leek ten onder te gaan…

Terug naar Frank: wonderlijk hoeveel schakers weinig gevoel hebben voor persoonlijke ruimte. Sta je net lekker om het goed te zien en dringt zich weer zo’n kwibus voor je. Ergerlijk.

Vanuit een andere hoek keek ik even later weer en wat was daar nou weer gebeurd? Frank had zijn loper geofferd!!! In plaats van een moeizaam toren-loper eindspel ging hij vrolijk aan de loop met zijn pionnen. Had hij nog winstkansen? Het leek wel, of toch, nee toch niet. Zijn tegenstander had de remise nog wel binnen bereik, de winst was echter verkeken voor hem. Wat zag ik nou weer? Hij noteerde niet en speelde overduidelijk op de tijdnood van Frank. Met 30 seconden erbij blijft noteren gedurende de hele partij verplicht!! De wedstrijdleider ingeseind, jawel, die constateert het ook en sommeert hem de notatie bij te werken. Dat kost nogal moeite en na vijf minuten in zijn eigen tijd komt hij terug en doet een rare torenzet. De koning erbij halen was gemakkelijker. Frank doet het voor de hand liggende Kf7 maar de stand blijft remise. Tenminste..als je gewoon doorspeelt en niet opgeeft. Maar dat doet zwart wel en we staan, met de partij van Jeroen nog te gaan, al op 4.

De mensen verdringen zich nu rond het bord van Jeroen. Wat nou persoonlijke ruimte, ieder zoekt de beste plek, weg met het fatsoen. Een paar keer lijkt Jeroen de beste zet te missen maar een kniesoor die daar op let. Langzaam maar zeker keren de kansen en Jeroen komt beter te staan.  Vast en  zeker wikkelt hij af. Het ontstane eindspel kán hij niet meer verliezen, sterker, hij gaat het gewoon winnen. Er barst nog net geen applaus los maar er is een groot gevoel van euforie. We winnen gewoon nog met 5-3, hoe is het mogelijk? Zoals zojuist beschreven is het mogelijk!

Zo smaakt dus de overwinning.

Rest mij nog te vermelden dat ik na afloop het genoegen mocht smaken met Jeroen te snokken. Ondanks mijn povere spel wonnen we natuurlijk!