Telefoonterreur

Onderweg naar onze kampioenswedstrijd maakte Jos ‘De Duitser’ Vlaming mij erop attent dat ik bij de poging aan alle afzonderlijke teamleden een stukje te weiden ergens halverwege ben gestopt. Ik moest hem gelijk geven. Ruim de helft van de kampioenen heeft de revue nog niet gepasseerd. Mijn hoofd draaide onmiddellijk richting onze chauffeur en ik bedacht wat zo kenmerkend voor hem is. Hij is een boegbeeld van het Alkmaarse schaken, speelt al sinds mensenheugenis in het eerste team en heeft een degelijke speelstijl. Meer persoonlijk kan ik zeggen dat het jaren geduurd heeft vooraleer ik mijn eerste overwinning mocht noteren tegen deze routinier. Wat het zo moeilijk maakt om tegen Gerard te spelen is zijn ondoorgrondelijkheid. Of hij nou mat in 1 kan geven of 5 torens achter staat, hij vertrekt geen spier. En dat kan een tegenstander best onzeker maken. Ja, over Gerard ‘Sfinx’ De Geus kon ik best een stukje schrijven, besloot ik.

Eerst nog even die verfoeide gezamenlijke slotronde afwerken in Amsterdam. Naast het feit dat we ons kampioenschap niet voor het uitzinnige thuispubliek konden behalen, was er overigens nog een wagonlading kritiekpunten op te noemen. Het was ongezellig, te warm, de tafels te klein en er waren te weinig wedstrijdleiders. De overige 31 minpunten mag Jan P. de media in slingeren, voordat ik te veel afdwaal. Om door de Amsterdamse Sjoerd Kelders niet voor zuurpruim te worden uitgemaakt, wil ik nog wel één pluspuntje memoreren. Namelijk de voorzorgsmaatregelen die waren getroffen om ervoor te zorgen dat iedereen voor de partij zijn telefoon uit zou zetten. Reeds op de voordeur van het lyceum was een waarschuwingsplakkaat geplakt, waarop met koeienletters ‘telefoon uitzetten’ stond geschreven. Deze boodschap werd binnen nog enkele malen herhaald, zodat zelfs de meest in zichzelf gekeerde schakers de boodschap niet zouden ontgaan. Het verzoek van onze teamleider tijdens het inleidende praatje, om aan eenieders telefoon te denken werd dan ook enigszins lacherig ontvangen.

Terug naar Gerard. Hij speelde tegen een ietwat excentrieke oudere heer, die ondanks de tropische temperaturen in het oude schoolgebouw een drietal sjaals had omgeslagen. Uit privacyoverwegingen zal ik zijn naam niet noemen en me beperken tot zijn nickname (sorry Wim) PieMel, hetgeen een samentrekking is van de eerste drie letters van zijn voor- en achternaam. Hij baarde al vroeg opzien door Gerards vriendelijke aanbod om een verfrissing mee te brengen resoluut af te slaan met de woorden: ’Ik bied niks aan en ik neem niets aan tijdens de partij, want ik hou er niet van om de klok stil te zetten’. Een enkeling fronste de wenkbrauwen, maar spoedig keerde de serene rust weder.

Het duurde precies een halfuur. Toen gebeurde er namelijk iets waardoor ik niet zal uitweiden over Gerards vileine techniek, zijn huisvariantjes en alle andere redenen waarom Marten Coerts een poster van hem boven zijn bed heeft hangen.
Als je een speld kunt horen vallen, laat het zich raden hoe we schrokken van een keiharde ringtone. En niet zomaar eentje. Nee, het was zo’n standaard riedeltje waarmee zelfs de allereerste oerversie van de mobiele telefoons waren uitgerust. Vreselijk irritant. Eén moment was de vertwijfeling van de gezichten af te lezen. Wiens telefoon was dat? Hoe kon dit gebeuren?

Langer dan een seconde of twee duurde dat echter niet. Het was Gerards tegenstander die aan alle onzekerheid een einde maakte. JE TELEFOON GAAT AF! Gerard liep zenuwachtig richting zijn tafel, waar hij zijn gsm pontificaal naast het bord had geposteerd. Hij leek nog niet te beseffen welke consequentie dit miniconcert zou hebben. Maar ook daaraan maakte zijn tegenstander fluks een einde. Ik kan er niets aan doen, maar je hebt verloren!! Hij glunderde zichtbaar van dit presentje. Ik vind dit ook niet leuk! zei hij met gebalde vuist. Gerard stamelde enkele kreetjes, maar was te verbouwereerd om het op taal te laten lijken. De tegenstander had duidelijk een grotere woordenschat. Hij bleef zich nadrukkelijk excuseren. Ik zou liever ook niet zo willen winnen! hijgde hij na enkele salto’s door het lokaal te hebben gemaakt. Gerard wilde zijn telefoon uitzetten, om zijn teamleden weer wat rust te gunnen, maar werd hiervan weerhouden door opnieuw PieMel. Nee, ik wil dat je hem aan laat staan! brieste hij, terwijl hij met een buikschuiver bijna tegen de toegesnelde wedstrijdleider Gerard van der Graaff botste. Hij stond vlug op, rende rondjes met zijn hand achter het oor, alsof hij een staande ovatie in ontvangt wilde nemen. Als je telefoon dan toch af moet gaan, dan het liefst tegen zo’n prachtige opponent.

Ik wil het ook liever niet op deze manier!! brulde hij buiten adem. Gerard besefte dat er geen ontkomen aan was. Hij schudde zijn tegenstander de hand, wat nog geen sinecure bleek, aangezien deze inmiddels door de gangen stormde : ‘Ik vind het niet leuk op deze manier! Maar ik moet nou eenmaal claimen!’ In het voorbijgaan greep hij de hand van Gerard, die vervolgens naar buiten snelde om te kijken wie hem zo dringend nodig had. Dit zal wel nooit boven tafel komen, al beweren getuigen dat ze Gerard door de telefoon iets over Eurodisney hoorden prevelen. Enkelen vernamen daarnaast nog iets over een plan dat gesmeerd liep. Voordat men echter zekerheid kon krijgen over de precieze gang van zaken werd Gerard omver gelopen door zijn opponent, die de straat op spurtte om aan eenieder die het niet wilde horen te verkondigen hoe vreselijk hij het vond om op zo’n manier te moeten winnen.

Gelukkig hadden mijn overige 6 teamleden minder op met Eurodisney, en pakten zij 5 bordpunten, wat samen met mijn halfje meer dan genoeg was voor het kampioenschap. Toch zal deze wedstrijd de boeken in gaan als de wedstrijd van Gerard ‘Vodafone’ de Geus. En mijn goede bedoelingen ten spijt, zal niemand het de komende decennia meer hebben over de schaakkwaliteiten van Gerard.