Dat dit niet alleen geldt voor het Derde, maar ook voor een aantal spelers van het Tweede zal ongetwijfeld door hen worden bevestigd. Diep ongelukkig vanwege de vele gemiste  kansen, was er slechts één manier hiermee om te gaan: het drinken van een goed glas bier.

Als er ooit een prijs zou worden uitgereikt voor Treurig Kijken zou deze ongetwijfeld zaterdagmiddag naar Ton Fasel zijn gegaan; alsof zijn hele wereld was ingestort..

Eén schrale troost: hij was niet de enige. Ook Ronald Groot was nog ‘urenlang’, na zijn ongetwijfeld ‘onterechte’ nederlaag, bezig aan talloze omstanders te laten zien hoe briljant hij wel niet had gespeeld, maar door een Fingerfehler (benoem ik zo, omdat ik weet dat ik Frank van T. hiermee een groot plezier doe!), alsnog het volle punt, zelfs geen halfje, aan zich voorbij zag gaan. Met slechts één overwinning, van Dirk van der Meiden, en drie remises, ging het team met 5,5-25, kansloos ten onder.

(meer…)

Hoewel het geen onverdeeld genoegen is een wedstrijdverslag te schrijven als je zelf degene bent die, nu alweer voor de tweede keer, eraan ‘bijdraagt’ dat in plaats van twee volle matchpunten slechts één schamel puntje als eindresultaat is te noteren, zal ik toch proberen niet teveel te klagen en mij te concentreren op de dingen die wél goed zijn gegaan in deze derde competitieronde van de KNSB.

Om direct met de deur in huis te vallen: kopman David Baanstra boekte een prima zege op superuil Jan Havenaar.

(meer…)

Chess is life beweerde de legendarische Robert James Fischer ooit. Of hij hiermee ook bedoelde dat je als schaker talloze, vaak cruciale, keuzes moet maken en dat dit in het echte leven niet anders is, weet ik niet, maar het zou kunnen..

Dat dit keuzeproces niet altijd even gelukkig verloopt moge duidelijk zijn. In het schaken produceer je soms, héél soms, een briljante zet, veel vaker is het tegendeel waar en maken we de ene naar de andere blunder. Eén schrale troost: het overkomt zelfs de allergrootsten;  blunderen in een (relatief) eenvoudige stelling.

(meer…)

Af en toe zou ik willen dat ik net zo was als een Danny de Ruiter, een Frank van Tellingen of een Frank Agter. Net zo goed (het liefst nog een beetje beter) te kunnen schaken, bedoel ik dan. Niet als het zou gaan over bijvoorbeeld kledingkeuze. Frank A. liep afgelopen zaterdag rond in een gestreepte pyjama die ook een van de Zware Jongens uit de Donald Duck niet zou hebben misstaan.

Ja, zoals óók dit keer bij deze drie heren het geval was; het bijzonder soepeltjes de zoveelste achtereenvolgende winstpartij op hun palmares te kunnen bijschrijven, dat lijkt me wel wat.

(meer…)