VAS 2 – Waagtoren 2 7 oktober 2023 Uitslag 5-3. Een impressie.

Er valt weer van alles te melden over de 64 velden. Lees maar.

Trein en metro leverden ons, het tweede (en ook een deel van het derde) team vanaf Alkmaar-Noord een solide reis op naar het Cygnus Gymnasium in de Vrolikstraat, in de Watergraafsmeer te Amsterdam.  Alleen Jeroen en Vincent gingen op eigen gelegenheid, waarbij ik de elektrische step van laatstgenoemde zeker niet onvermeld laat.

Al is Alkmaar deze dagen, 450 jaar na het afschudden van het Spaanse juk, de meest aangewezen plaats om je vrije tijd door te brengen, je wilt ook weer eens lekker schaken.

Kaasdraagwedstrijden, demonstraties van hulpdiensten, alsmede Oudhollands ringsteken lieten we, met het gezicht tegen het coupéraam gedrukt en ongetwijfeld gemengde gevoelens, resoluut aan ons voorbij gaan.

Het feit dat Amsterdam zich pas in 1578, na tien jaren van oorlog, aansloot bij de Opstand van Willem van Oranje, maakte onze trip dan wel niet tot een strafexercitie, maar het vergrootte wellicht de winstwil.

Onze tegenstander was het tweede team van de roemruchte vereniging VAS. Die heeft niet lang geleden een groot feest achter de rug.  Als ze tenminste vorig jaar hun 200-jarig bestaan niet zomaar voorbij hebben laten gaan.  Hiervan zijn ze inmiddels aardig hersteld, want we zouden een zware dobber aan ze krijgen.

De krijgshandelingen van deze zaterdagmiddag vielen grofweg in twee delen uiteen.

A. Tijd zonder veel strijd.

Rond kwart over drie -na ruim twee uren spelen dus- waren er al vier partijen in remise geëindigd.

Met de Colle, uitlopend in een soort Slavisch, bereikte Ronald met wit een voordeeltje. Toen streefde zwart naar ruil en bood ook nog eens remise aan.

Zodoende namen Ronald en P.Ghijsen slechts 21 zetten voor een ‘nieuwe aflevering voor de collectie niemendalletjes’ van de witspeler (Ronalds woorden).

In ieder geval maakte een zetherhaling vroegtijdig een einde aan de strijd.

Onze pendelaar, pardon Pandelaar (komt door die step), gebruikte één zetje minder voor zijn partij. De Köhler Caro-Kann bleek een stevige veste, de zwierige witte ruilmanoeuvre Pg1-h3-f4xg6 ten spijt. Precies de halve voorraad stukken was toen al geruild in een evenwichtige positie.

We tellen verder af en komen op het schamele aantal van 19 zetten. Uw correspondent -Nico dus- had hiervoor juist voldoende energie over, deze middag, gezien de verantwoording die het teamleiderschap opwierp. (Ik besefte nu de zware dubbelrol die Gerard iedere maand te vervullen heeft. Zijn externe ongeslagen status van vorig jaar zal niet gauw vergeten worden.)

Mijn keuze voor het Spaans, mag gezien de aanvang van dit artikel van weinig goede smaak getuigen, maar zulke overwegingen tellen voor een schaker vrijwel niet. En met wit Hollands spelen, hoewel mogelijk, ligt minder voor de hand.

Van Vuure bleek de theorie goed te kennen en gaf geen krimp. Ook een zetherhaling, waarbij hij het vertikte om zijn loperpaar te laten halveren.  Flauw, zul je misschien zeggen, maar begrijpelijk.

Inmiddels bleek Chaims partij tegen M.Boogaard, al remise te zijn gelopen. Het hoe en waarom ervan is me ontgaan.

B. Tijd met heel veel strijd.

Nu komen we op de meer beladen partijen. Hierin werd met veel energie, geduld en wisselend fortuin gestreden.

Simpel gezegd: nu kwam het erop aan!

Jeroen keerde terug na een lange afwezigheid. Hij bouwde een krachtige koningsaanval op na het Damegambiet te hebben aangenomen. Hij miste echter ergens de winst, vertelde hij me na de partij. Verlies dus.

Zijn energie is nog lang niet die van voor zijn ziekteperiode. Evenals voor Hebert de vorige ronde gold, zij het onder geheel andere omstandigheden, vereiste het voor Jeroen moed om mee te schaken als je niet in je beste doen bent. Daarvan kan ik meepraten, al zal ik dat nu niet doen.

Guido, met zwart spelend, zag zijn kleine voordeel tegen de Italiaan van H.Sinke slinken. Er ging al een pion verloren, zonder echt tegenspel. Het ging zo te zien van kwaad tot erger maar dat was niet zo. Guido bleef zeer alert en na wat zorgeloos spel stond wits koning ineens onveilig. Eeuwig schaak was het gevolg.

Als nu Rob -onze gevierde invaller- zijn sterke stelling in winst omzet en Daan maakt remise, wordt het nog 4-4, zong het door mijn teamleidersgemoed. Maar de goden, de in deze situaties onvermijdelijke Caïssa voorop, hadden anders beschikt.

Hun Benjamin, of eigenlijk T. Snijders, en onze veteraan speelden een typische Winawer uit het Frans. Wel bijzonder typisch vond ik het dat de loper op b4 zich op de witte velden voortbewoog. En jawel, veld a1 was ook wit!

Toen ik mijn verbazing hierover uitsprak, draaiden ze gniffelend het bord een kwartslag, ordenden de manschappen opnieuw en gingen rustig verder. Ik keek nog gauw even of de koning en dame wel goed stonden.

Na een spannend middenspel kreeg Rob een prachtige stelling met twee paarden voor een toren en pion. Winst zat er wellicht ook in, maar kwam er toch niet uit: remise.

Ten slotte Daan tegen D. Kleeman. Met zwart spelend kwam Daan met de Koningsindiër in een passieve stelling. De loper op g7 was slechter dan de meeste Franse lopers, maar anderzijds werd zijn paard op e5 steeds sterker. De witspeler hield het ruimtevoordeel vast maar kwam niet goed verder. Met engelengeduld verpoosde Daan in zijn solide maar nogal krappe stelling en gaf geen krimp. Meer dan remise was echter niet haalbaar maar de poging ijzer met handen te breken kostte hem, met amper nog tijd over, pardoes een stuk. Zodoende viel de nederlaag wat hoger uit dan nodig (3-5).

Nadat de formaliteiten waren afgewikkeld , waarvan het ondertekenen van het wedstrijdformulier de hoofdmoot vormt,

treinden we naar Alkmaar terug.

‘Van Alkmaar de Victorie!’, had ik graag boven dit verhaal gezet.

Toch kan ik het niet laten het hier, onderaan, een plaatsje te geven.