drulovic

De Waagtoren 1 – Krimpen aan den IJssel 1: 4-4

Vandaag stond de tweestrijd tegen Krimpen aan den IJssel op het programma. Hoewel dit jeugdige team het op papier moet afleggen tegen uw helden, stonden ze wel brutaal 3e, enkele bordpunten boven ons.

Jan mailde zoals gebruikelijk een weekje voor de wedstrijd de opstelling. Woensdagavond ontstond er een kinkje in de kabel toen Jeroen besefte dat hij het weekend hard nodig had om te verhuizen. Een veel grotere kink was donderdag in de maak, toen Danny Jan tussen neus en lippen door wees op het feit dat het eerste bord bij thuiswedstrijden altijd zwart heeft, in plaats van het door Jan per abuis vermelde zwart. Dit leverde een hartverzakking op in huize van Tellingen, waar Frank zich al maanden met wit  aan het voorbereiden was op enkele obscure variantjes die mogelijke opponenten in een ver verleden eens op het bord hadden gehad. Het wereld wijde web was te klein. Of ik alsjeblieft met hem kon ruilen, smeekte hij per mail vanuit de ambulance. Ik ben de beroerdste niet en mailde direct terug dat ik er niet over peinsde. Na een handvol mails had Frank tijdens het dotteren plots een helder moment en kwam erachter dat bord twee gewoon wit heeft, zodat hij het Portugese gambiet thuis niet voor niets had weerlegd.

De wedstrijd dan. Op alle borden had De Waagtoren een ratingoverwicht, met uitzondering van bord 7, waar de piekfijn gecoiffeerde invaller Peter een paar Elo-puntjes moest prijsgeven op zijn tegenstander. En dat alleen omdat Jos te elfder ure een noodkreet de wereld in vuurde dat bord 5 en 7 moesten worden gewisseld. Naar later bleek niet zozeer omdat hij in een blakende vorm verkeert, maar omdat Peter vanaf augustus 2017 geen fatsoenlijke zet meer heeft geproduceerd. U raadt het al: onze meester-invaller won in grootse stijl. Nou ja, wellicht is dat wat overdreven, maar zijn vechtersmentaliteit bracht het punt in de tas.

Rob speelde op bord 8 tegen een talent dat net te horen had gekregen dat Sinterklaas niet bestaat. Het werd een potje zoals we van Rob gewend zijn: scherp, ingewikkeld en geen peil op te trekken. Niet zelden zorgt in zo’n geval de geringste twijfel ervoor dat de weegschaal één kant op slaat. Hoewel Rob zeker het dubbele gewicht in de strijd gooide, was dit helaas voor ons de verkeerde kant. Rob mag zich gelukkig prijzen dat hij niet in het tweede speelt, anders had hij heel wat kilometers moeten lopen dit seizoen. Toch heb ik er alle vertrouwen in dat de puntenmachine alsnog wordt opgestart.

Als u zich afvraagt of ik de partijen niet iets preciezer kan duiden, moet ik u teleurstellen. Ik was te druk met mijn eigen sores. Waar ik afgelopen dinsdag in de interne een persoonlijk record vestigde door maar liefst drie kwartier over één zet na te denken, lukte het ook dit keer maar moeizaam om de zetten uit te voeren. Twee weken geleden ging het op radio en televisie vrijwel uitsluitend over Berry van Peer, die met zijn darteritus zowel hoongelach als compassie opriep. De arme drommel stond soms wel een halve minuut met zijn pijltje te wapperen alvorens hem het luchtruim in de sturen. Ik voelde me een soort schakende Berry van Peer. Mijn schakeritus zorgde ervoor dat mijn klok nog slechts 5 minuten aangaf toen mijn jeugdige opponent nog ruim een uur bedenktijd over had.

Maar niet gevreesd, normaal gesproken mag dat in de stelling die op het bord stond geen probleem zijn. Een pion meer en een mal paardenpaar (copyright by Klaas Silver) tegenover twee witte lopers. Niettemin bleek het minder eenvoudig dan gehoopt en kon mijn tegenstander de stelling dusdanig compliceren dat mijn brein dienst weigerde en ik alle intuïtie die ik in me had erbij moest halen om hem mat te zetten. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Enkele zetten voor het einde was de computerevaluatie -20, oftewel ik stond totaal gewonnen. Maar door een drietal foute zetten kreeg wit in extremis de kans zich te redden. Gelukkig verkeerde hij inmiddels ook in tijdnood en miste de enige zet, waarna hij zich sportief mat liet zetten.

Intussen had de jarenlange voorbereiding, in combinatie met de kalmerende medicatie, Frank geen windeieren gelegd, want in mijn ooghoeken werd hij gefeliciteerd door zijn tegenstander. Tot Franks afgrijzen bleek deze na een zet of 15 af te wijken van Franks huisvlijt, waardoor ons rekenwonder op zichzelf was aangewezen. Hij verloor de controle half, maar door een blunder van zwart was het tweede punt in successie een feit voor Frank.

Danny kreeg een louche gambiet te verwerken, maar gaf geen krimp. Toch kon zijn tegenstander ergens vluchten in een remise toreneindspel. Ook hier heb ik de finesses niet kunnen volgen.

Maaike had haar dag niet echt. Ergens onderweg verloor ze een pion of twee. Toen haar tegenstander dames ruilde, dachten we in de analyseruimte even dat redding nabij was. We meenden dat een der Silveren regels (er woedde een hevige discussie of het 37 of 38 was) luidde dat ongelijke loper eindspelen immer remise waren. Hierbij vergaten we per abuis even regel 18: om de partij te winnen, moet je nadenken. Redding bleek een brug te ver, geen halfje op het droge maar een nul.

Jos, in bloedvorm verkerend (in ieder geval vergeleken bij Peter), moest dit keer met zwart ten strijde trekken. Zoals u weet is dit niet zijn sterkste kleur. Hoe de partij ging weet ik niet, maar geen van beide spelers wonnen.  En zo was de tussenstand inmiddels 4-3 voor ons.

Geen vuiltje aan de lucht zult u denken, aangezien de laatste der Mohikanen Daan was, die in het Brabantse de laatste tijd geen spaan heel laat van zijn clubgenoten. De een na de andere HMC’er maakt hij het leven zuur, maar helaas blijkt zijn vorm regiogebonden. Ditmaal moest hij na enkele onnauwkeurigheden het punt aan zijn tegenstander laten, en daarbij was ook puntverlies voor De Waagtoren een feit. Daan wist te vertellen dat dit pas het eerste gelijkspel is sinds het seizoen 2013/2014, waarin maar liefst zes(!) van de negen wedstrijden onbeslist eindigden.

Na deze teleurstellende middag is de titel wel erg uit het zicht geraakt.  Maar we geven niet op. Over drie weken de burenruzie tegen De Wijker Toren.

 

De Waagtoren Krimpen aan den IJssel  
Agter , F. (Frank) 2219 Pols , W. (Wiggert) 2053 1 – 0
Tellingen van, F. (Frank) 2236 Meijer , D.N. (Dolf) 2216 1 – 0
Ruiter de, D. (Danny) 2312 Dijk van, H. (Harold) 2261 ½ – ½
Keetman , M. (Maaike) 2188 Glissenaar , P. (Peter) 2100 0 – 1
Vlaming , J. (Jos) 2111 Glissenaar , M.B. (Marcel) 2012 ½ – ½
Geerke , D. (Daan) 2095 Pols , A.A. (Arne) 1972 0 – 1
Hoekstra , P.O. (Peter) 2027 Casteleijn , D.J. (Diederick) 2050 1 – 0
Konijn , R. (Rob) 2100 Nguyen , L.D.H. (Lucas) 1920 0 – 1
Gemiddelde Rating: 2161 Gemiddelde Rating: 2073 4-4

 

4 Comments

  1. Frank van Tellingen
    Frank van Tellingen 26 november 2017 at 17:40

    Ik snap werkelijk niet waar mensen over nadenken die meer dan tien minuten aan een zet besteden…
    Maar even serieus, het slot van je partij incl. evaluaties zou ik nog wel eens willen zien!

  2. Frank van Tellingen
    Frank van Tellingen 3 december 2017 at 11:45

    Overigens een fraaie zin: in plaats van het door Jan per abuis vermelde zwart. Opzet?

  3. drulovic
    drulovic 3 december 2017 at 15:11

    Nee, niet eens 🙂

Leave A Comment