Frank van Tellingen

Wisselvallig spel, slechte resultaten, mislukt seizoen

Na vele mislukte pogingen om met humor het seizoen te relativeren, kom ik tot de volgende conclusie: het lukt me niet, omdat er niets te lachen valt. Het enige humoristische is wellicht de 2,5 uit 3 die het team scoorde door een telefoon die afging en mijn persoonlijke favoriet: de partij Geerke – Sula waarin wit – in slaap gevallen tijdens een lange denkpauze – op zet 19 zo ongeveer door de vlag ging, wat door de wedstrijdleider geconstateerd werd.

Nog grappiger zou het zijn als dit bordpunt de nekslag was, waardoor het derde team van Caïssa uiteindelijk degradeerde. Hoe het ook zij: in het verslag van de wedstrijd Caïssa3 – de Waagtoren 1 kunt u lezen dat Jan en ik er als de kippen bij waren om een defekt aan de klok of een verkeerde instelling (geen 30 s/ zet erbij) als mogelijke oorzaak aan te voeren. Aangezien het niet “beyond reasonable doubt” te bewijzen was, kon men niet anders dan onze man er tijd bijgeven, die daarna de resterende 21 zetten met bliksemvaart uit zijn mouw schudde en de pot won. Een fraai staaltje ‘vals’ spel. Het deed me denken aan die keer dat we met het A.S.G. tegen Heemstede moesten spelen, op de verkeerde plek stonden en ongeveer half drie in de speelzaal arriveerden. Intussen waren al de nodige telefoontjes gepleegd met de competitieleider, waardoor de Heemstedenaren, aanvankelijk triomfantelijk kijkend als iemand die de lotto heeft gewonnen, vervolgens afdropen als iemand die er achterkwam dat er nog 50.000 andere winnaars waren. Kortom: die wedstrijd moest worden overgespeeld ( die we daarna overigens als een soort kosmische rechtvaardigheid wel verloren). Helaas, al dit soort gelukjes mochten niet baten – het leek Ajax wel. Een paar spelers die er bovenuit steken, de rest hopeloos. Ik zie het elftal al voor me.

Danny als Davy Klaassen, Maaike als Bazoer, Frank A. als El Ghazi, Daan als Boilesen, Jos als Viergever, Gerard als Van Rhijn, Rob als Cilissen en ikzelf dan maar in de ergste rol, Kishna. Een vervelend mannetje, dat af en toe een leuke actie heeft, maar meestal onzichtbaar op de beslissende momenten of struikelend over de eigen scharen. Misschien dat met 37 de tijd van de crises aanbreekt – wie zal het zeggen. Alle mogelijke excuses heb ik wel overwogen: vermoeidheid (vooral), een tweede kind, gebrek aan talent (dat is natuurlijk niet iets van vandaag) etc. De vraag is: wanneer heb je je plafond bereikt? Ik weet zeker dat er even zovele clubgenoten zijn die het ene goede schaakboek na het andere aanschaffen, zich er fanatiek in verdiepen en dat het niveau toch zo ongeveer gelijk blijft. Is dat hoe je weet dat het plafond is bereikt? Of is het toch waar wat Danny zegt: 9 (in dit geval zelfs maar 7) potjes per jaar zetten geen zoden aan de dijk? Wellicht. Dan is er nog ruimte voor vooruitgang. Ambitie of gezapigheid. Zeg het maar?

Toch, om met Louis van Gaal te spreken (en eveneens in zijn stijl, over mezelf), was het spel helemaal niet zo slecht. Op sommige momenten was het zelfs aantoonbaar beter of even goed als in vorige jaren. Alleen was het op andere momenten ook aantoonbaar slechter, optimistischer, risicovoller, onwetender, vooral: ongecontroleerder en impulsiever. Maar genoeg woorden. Enkele fragmenten ter verantwoording – het spijt me – ik ben te lui om alleen de boeiende fragmenten eruit te halen, daarom beginnen we maar gewoon bij het begin in het noordelijke Assen:

De tweede ronde was een correcte remise, met als “positief” punt dat ik in een nieuwe opening de juiste weg met zwart wist te vinden. Minder tevreden was ik over het feit
dat de gehele variant in mijn boek van Avrukh staat met de annotatie dat het potremise is.

So far so good, maar, om met Schopenhauer te spreken, het ergste komt nog. Met de partij tegen De Jager heb ik mezelf al een keer aan de schandpaal genageld, er komen nog een paar fraaie miskleunen. Goed voor enkele tientallen uren therapie voor de verwerking van het trauma. De partij tegen Veltman van Euwe ging nog. Goed, het offer Pxg7??, was teveel gevraagd – maar wel in de geest van de stelling.

Dat liep maar net goed af. Minder ging het in de cruciale partij tegen MSV. Na een vergissing in de opening stond ik vrij soepel gewonnen
toen het noodlot toesloeg. Over de gemiste promotie kan ik toch wel een oprecht mea culpa uitspreken denk ik.

De laatste partij is wel echt slecht van begin tot eind. Excuses zijn wel te bedenken (er stond niets op het spel, de voorbereiding bestond uit drie Straffe Hendriks en een duvel
en vijf uur opstaan omdat de zoon een hoestbui had etc. Maar aan de andere kant: Danny speelde een prachtpartij en voor hem gold toch op z’n minst dat hij eruit zag alsof
hij zijn tegenstander al slapende van het bord af veegde. Zonder teveel zelfbeklag:

8 Comments

  1. Peter van Diepen
    Peter van Diepen 6 mei 2015 at 16:57

    En ik denk dat meer spelers van het eerste goed gespeeld hadden. De enige wat misschien beter kon afgelopen seizoen is een wat meer onvoorspelbare opstelling.

  2. Frank van Tellingen
    Frank van Tellingen 6 mei 2015 at 17:38

    Was het maar zo simpel. Dat helpt wel, maar er waren ook vele schaaktechnische en persoonlijke fouten te bespeuren helaas (zie o.a. Frank A’s opmerking over de laatste pot.).

  3. Frits Leenart
    Frits Leenart 6 mei 2015 at 18:54

    Hebt U nu ook, dat U, vlak voor het inslapen, op zulke geniale gedachten komt ?

  4. Frank van Tellingen
    Frank van Tellingen 6 mei 2015 at 19:57

    Was het maar zo Frits. Maar als jij Carmiggelt gaat citeren zou ik willen riposteren met Bloem!
    (Ik zou zeggen: geantwoord als een echte schaker). Dr. B zou het niet beter kunnen.

  5. Frits Leenart
    Frits Leenart 7 mei 2015 at 00:00

    Frank, ik gebruikte het citaat om in het algemeen, indirect aan te geven dat ik veel van de reacties niet terzake acht. Soms ontaarden ze zelfs in onsympathieke welles/ nietes – dialogen. We moeten een andere kant op, die van het-niet-lullen-maar-poetsen (Rotterdams voor gevorderden). Ook als we met het eerste goed willen blijven presteren.

  6. Frank van Tellingen
    Frank van Tellingen 7 mei 2015 at 07:21

    Hallo Frits, natuurlijk ben ik het, Rotterdammer zijnde, met je eens. Daar is een goed doordacht beleid met doelstellingen voor nodig. Wat ik maar aan wilde geven met bijgevoegde partijen: ik werk er, met de beperkte tijd die ik heb, keihard voor en zelfs dan lukt het soms niet zoals je wilt. Je moet namelijk ook nog goede zetten doen tijdens de partij. En dat is wel eens demotiverend.

    Een objectieve analyse van wat er mis ging dit seizoen en of er structureel iets beter kan in het beleid lijkt me noodzakelijk. Ik denk dat iedere speler dat voor zich moet doen. Als club kun je daarnaast de nodige dingen doen om te investeren in de continuïteit, zodat je een club blijft of nog meer wordt waar
    – alle niveaus een fijne partij kunnen spelen en vertegenwoordigd zijn
    – er een actief jeugdbeleid is, opdat ook in de toekomst alle leeftijden vertegenwoordigd zijn
    – dat er een trainings- en gezamenlijk toernooibeleid is, waardoor er een sfeer van samen beter worden en op pad gaan is. (Dat laatste mist er nu bijvoorbeeld, de info wordt keurig door Herman doorgestuurd, maar het is een beetje op toeval gebaseerd – echt samen iets ondernemen wordt natuurlijk voor sommigen lastig – maar je hebt vooral een paar sterke senioren nodig die met de jeugd en wellicht wat oudere leden op pad gaan, ergens verblijven, analyseren etc. Voor mij is die tijd geweest, maar er zijn wellicht anderen die zo’n rol op zich willen en kunnen nemen. Henry en Theo hebben hier in het verleden prachtig werk verricht en ik meen dat Leo , Rob en John die rol nu op zich hebben genomen, maar hoe het er precies voorstaat weet ik niet.
    Persoonlijk zou ik er overigens voor pleiten om Luuk minimaal een plek in team 3 te geven, maar liever nog iets hoger. En andere talentvolle jeugdleden eveneens in een team dat minimaal 3e klasse regionaal speelt.

    – dat er wordt gekeken naar financiëring, hoe lastig ook, om de club een uitstraling te geven die spelers aantrekt waardoor je in meerdere lagen van de landelijke en regionale competities bent vertegenwoordigd.

    Dit is allemaal niet zo moeilijk te bedenken, maar het gaat er natuurlijk om hoe je dat organiseert – dat is lastig, dat kost tijd etc.

Leave A Comment