De Dissonant (Derde team kampioen!)

Verslag van Piet Pover:

De door Jan zo verguisde gezamenlijke slotronde moest door ons in Den Helder gespeeld worden. Zelf had ik vorige week samen met Willem Meyles vooruit gespeeld, maar wilde het eindspektakel niet missen en een spektakel werd het. Het begon al toen we aankwamen, de hele tent was versiert met slingers, ballonnen, muziek van De Drie Pinten en de helft van de teams liepen in de polonaise. Wij dachten nog, wat is dit? Maar voor we het wisten kregen we een feestmuts op en haakten we in.
Kosten noch moeite waren bespaard en MSC had er alles aan gedaan om het iedereen naar de zin te maken. Gratis drinken, de hele avond door lekkere hapjes en als klap op de vuurpijl stonden er achter de bar twee gezellige rondborstige jongedames die het feest compleet maakten. Eigenlijk had het schaken niet meer voor ons gehoeven maar na een gepassioneerde toespraak van een MSC bestuurslid begaf iedereen zich naar de borden. Het feestgedruis had flinke invloed op dees en gene, want was het na 5 of 10 minuten dat superinvaller John Leek een loper toegeworpen kreeg.

Ik liep de hele avond met 2 of 3 glazen bier, door Jan en alleman toegeschoven (het was toch gratis) dus heb ik wel het een en ander gemist, maar goed. John speelde tegen een invalster en alhoewel volgens eigen zeggen hij niet tegen vrouwen kon spelen, zette hij haar na het stukwinst behoorlijk hard van het bord. Toch was John niet de eerste die klaar was. Ton was met zwart superieur in zijn favoriete Caro-Jan. Zijn tegenstander had gehoord dat ik f3 speel dus dacht hij, dat doe ik ook. Alleen had ie een pion op h4, paard op g3 (gapend gat) die hij ging dekken met een toren op h3, en dit alles binnen 6 a 7 zetten. ’t Potje duurde nog geen half uur en vanzelfsprekend vermaakten Ton en ik onszelf daarna uitstekend aan de bar, samen met de dames. Maar goed, het was 2-0 en Henk was de volgende die het punt binnenhaalde. Tot en met het middenspel leek het allemaal gelijk op te gaan maar nadat alles afgeruild werd bleef er plots een gewonnen eindspel loper tegen paard over en hoewel Henk zelf vond dat het sneller had gekund, maakte hij het vakkundig af. Ondertussen zag ik John met zijn tegenspeelster in een hoekje van de zaal aan een tafeltje een flesje wijn opentrekken. Tussen de confetti keuvelden ze wat na over de partij. Ok, 3-0 en bij de concurrenten was er nog niets van te zeggen. Rob Freer werd vanuit de opening opgeknoopt, zo leek het, maar een verkeerd (te vroeg? ) stukoffer bracht Rob terug in de partij, offerde een stuk terug (toch Rob?) en lokte zijn tegenstander in een prachtig matnet: 4-0 yippiee. De volgorde van scoren klopt niet helemaal maar ik had tegen die tijd al een half krat bier op dus neem me niet kwalijk. Leo en nard waren ongeveer gelijk klaar. Leonard liet ieders bloed weer stollen met zijn razende tijdnood. Henk zat er naast en keek met bonzend hart toe. Met nog 10 seconden op de klok en 4 of 5 zetten te gaan wil Leonard een paardzet doen, grijpt mis, paard valt op de grond, paniek in de tent, de muziek verstomde even,
9 seconden, 8,7 Leonard, zichtbaar in doodsstrijd, graait een paard bij de buren weg, doet nog 3 krachtzetten en weet zowaar nog een soort van combinatie te vinden en wint ook nog een stuk. Ongelooflijk sterk gespeeld. Erica Terpstra zou zeggen: “Leonard ik vind jou een kanjer!”.
De laatste, Leo, domineerde eigenlijk de hele partij, had zijn stukken naar de vijandelijke koning gedirigeerd maar leek zijn hand te overspelen. Er stonden 3 van zijn stukken in, inclusief de dame, hij verloor een kwal maar had zoveel druk en tegenspel zodat na 10 minuten de 6de nul bijgeschreven kon worden bij de pion. Blijven de vooruit gespeelde partijen over. Willem offerde in een moeilijke (voor mij tenminste) stelling een stuk en maakte dat voortreffelijk af. Klasse Wimpie. En ja, daar is tie dan de enige remise. Ik heb dit seizoen absoluut niets bijgedragen aan het kampioenschap. Desalniettemin vond ik het een hele eer om met zulke kanjers in een team te zitten. Jongens van harte en bedankt. We hebben het dus niet echt spannend gemaakt, de laatste ronde, Bergen won geloof ik nog van Enri & Co, Castricum verloor ook, toch iets te zenuwachtig die jongens. De afsluiting van de zeer geslaagde avond ging geheel in stijl van de rest. Onder het genot van een sateetje deed Aart Strik het slotwoord, niets dan complimenten aan ons adres, het leek hem zelfs even niets uit te maken dat Jan Poland deel uitmaakt van onze club. Toen we de zaal uitliepen vormden alle teams een erehaag voor ons en met betraande ogen van emotie zochten we de wagens op.
Jan, geen kwaad woord meer over gezamenlijke slotrondes want dit had ik voor geen goud willen missen.