Het Tweede laat punt liggen

Het vijfde team van Caissa was de eerste tegenstander van het tweede. Caissa is de grote fusieclub uit Amsterdam en komt met niet minder dan 13 teams uit in diverse competities, waarvan vijf in de KNSB. Vorig jaar was het tweede ingedeeld met het vierde team, een wedstrijd die enigszins onverdiend door ons werd verloren. Het vijfde van Caissa zat toen bij het eerste in de groep en degradeerde uiteindelijk, maar omdat het zevende team promoveerde vanuit de onderbond zijn er dit seizoen toch weer vijf teams present in de KNSB competitie. Overigens had die wedstrijd vorig seizoen van het eerste tegen Caissa 5 een merkwaardig verloop. We wonnen met 5-3, maar de eerste drie borden gingen allen verloren voor De Waagtoren!
Dat Caissa 5 deze keer aantrad met vier invallers aan de laatste borden, had weinig betekenis. Zo’n grote vereniging heeft veel spelers van ongeveer hetzelfde niveau en de ratings van deze vier bleek ook vrijwel gelijk aan die van de vaste spelers.

De wedstrijd begon zaterdagmorgen al met een klein probleem, want Rob Freer moest zich ziek afmelden, maar gelukkig was Ton Fasel bereid in te vallen. Teamleider Dirk paste wel een kleine wijziging in de opstelling toe door Marten Coerts nu met zwart aan zeven te zetten en Ton met de geliefde witte kleuren op acht. Een tweede feit was, dat Dirk van der Meiden doorschoof naar het eerste omdat Jeroen Smorenberg vervangen moest worden, daardoor zat het tweede zowel zonder een non-playing- als een playing-captain.
Vooral door dat laatste, ernstig gedupeerd begon men toch onvervaard aan de wedstrijd. We beschouwen de wedstrijd deze keer eens van achteren af . We komen dan als eerste aan het bord van Ton Fasel terecht . Ton begon met een rustige opzet, maar zo tegen de twintigste zette hij zijn stukken nogal vreemd neer, wat hem prompt op kwaliteitsverlies kwam te staan en toen was er geen houden meer aan. Een stapje hoger zat Marten nu achter de zwarte stukken, waar hij aanvankelijk toch goed mee voor de dag kwam. Maar wellicht speelde zijn Franse avontuur toch nog door zijn hoofd, want ook nu liet hij zich steeds verder terug dringen en toen zijn tegenstander  geen gekke dingen deed was er voor hem ook nu geen eer te behalen.
Van Peter Hoekstra aan het zevende mocht verwacht worden dat hij zijn voorgenomen wereldreis van een half jaar met mooie herinneringen aan de Waagtoren in zou gaan. Maar de Franse verdediging die zijn tegenstander hem voorschotelde bleek hem zwaar op de maag te liggen. Hij stak veel tijd in de opening en nam toen ook nog de verkeerde beslissing. Een wanhopig stukoffer mocht toen niet meer baten. Hij heeft tegen Utrecht nog één kans om met een beter gevoel te vertrekken
Het middenrif bleek aanzienlijk standvastiger. Ruud Adema speelde een gedegen zwartpartij en behaalde een volkomen gelijkwaardige remise. Ook Leo Van Steenoven maakte remise. Weliswaar raakte er in de opening een pionnetje van hem zoek, maar met zware stukken en ongelijke lopers op het bord bleef het halve punt binnen bereik.
Komen we aan bij de topborden. Op drie de onverstoorbare Ronald Groot. Na lange tijd op een rating van in de 1800 te zijn blijven hangen is hij in een paar jaar richting 2000 gestegen. Met zijn gedegen Caro-Kann verdediging deed hij ook nu weer goede zaken en bracht een volkomen verdiend punt in. Toch was hij na afloop danig teleurgesteld toen een clubgenoot hem er op wees dat hij het volgende fraaie mat had gemist.

Breuker – Groot, stelling na 33.Kf5

Hier had zwart met 33…g6+ 34.Kf6 Td6!! 35.exd6 De6 mat kunnen geven.
Wim Nieland op twee trof een strijder die uit het zelfde onvervaarde aanvalshout gesneden was. Het werd meteen een botsing met offers en andere uithalen. Aanvankelijk liep Wim een paar deukjes op, maar dat belette hem niet zijn opponent in een valstrik te lokken en daarmee binnen 25 zetten het punt binnen te halen.
Aan onze kopman nu de taak het derde volle punt in te brengen om zodoende een wedstrijdpunt te redden. Hij was in zijn geliefde Taimanov-variant van het Siciliaans met voordeel uit de opening gekomen, maar raakte toen verstrikt in de mogelijkheden die hij had. Zijn keus was niet slecht, maar de afwerking wel. Dit had slecht voor onze man af kunnen lopen, maar nu kreeg hij hulp van zijn tegenstander wat resulteerde in een zeer gunstig eindspel. Met een gelijkspel binnen handbereik miste hij echter de winnende afwikkeling en moest toen in remise berusten.
Al met al een tegenvallend resultaat tegen een mede degradatiekandidaat.

Willem Andriessen