1e Team De Waagtoren
Dat het Nederlandse wegenbouwnet behoorlijk op de schop wordt genomen bleek in de route die wij aflegden van Alkmaar naar Bussum. Castricum is zo goed als onbereikbaar en ik had Rob Konijn wel nodig en de speelzaal van BSG te Bussum werd versperd door hopen zand, trottoirtegels en borden ‘Verboden in te Rijden’. Gelukkig was het bij BSG een rommeltje wegens ziekte en plotselinge afzeggingen, dus zij waren niet aan het schaken, maar speelden regelneef. Om 13.15 werd er begonnen en ik de deur uit om broodjes te scoren en auto’s van betaalde naar onbetaalde parkeerplaatsen te dirigeren. Ik kwam om circa 14.00 uur terug en tot mijn verbazing speelde Jos Vlaming tegen de barman. Onder de toezegging dat drinken is toegestaan onder de wedstrijd had men de goeie man overgehaald om de nog steeds onbezette plek in het BSG team in hemelsnaam maar op te vullen, want direct al een nul was teveel van het goede. Dat ik in mijn naïviteit het punt al telde moest ik nog bezuren, maar straks meer.
Op bord 1 speelde Frank een hele mooie pot en stond in hogere zin gewonnen, toen hij op de 17e zet de fraaie opstoot f4-f5 pleegde, na een zwarte rokade. Tegenstander sloeg met de g6 pion de f pion van Frank en Frank speelde prompt de Dame naar g5, veel te snel dus. Vraagtekens te kort, eerst een keer terugnemen op f5 en dan de Dame naar g5 maakte een wereld van verschil door de controle over veld e4. Op zet 26 gaf Frank op, onder de uitroep ‘zet mij volgend seizoen maar in 2’, dit laatste tot grote vreugde van Henry. Het zal de lezers duidelijk zijn dat Frank later weer tot zinnen kwam. Rob Konijn had de avond tevoren al heel wat kruit verschoten tegen Daan Bes en was op bord 2 niet op zijn sterkst. Hij stond wel beter, maar kwam er niet door. Dat gold ook voor Frank Agter, die tot half zeven een beter eindspel tot winst trachtte te voeren. Frank had Paard en twee pionnen tegen 3 pionnen, waarvan een zeer ver verwijderde vrijpion, een pion waar het Paard al zijn aandacht voor nodig had. Tja…..Op bord 4 een vreemde eend in de bijt. Door dood en verderf zaaiende bacteriën had ik 2 invallers nodig en Henry was de eerste. Zijn favoriete kleur is zwart en hij speelde tegen Kieboom, een oude rot in het vak. Er kwam een Toreneindspel op het bord, hetgeen remise was. Tegen Henry zeggende ‘als je wilt pak maar remise’ wandelde ik verder. 10 minuten later was Henry nog vrolijk aan het spelen en toen hij even later rondliep keek ik hem verbaasd aan. ‘Ja, de tegenstander schoot een bok en ik sta nu heel goed’. Om eerlijk te zijn schoot Henry later ook een bok, hetgeen met een prompte tegenbok werd beloond en zodoende scoorde Henry alsnog een vol punt. Roland was eigenlijk de enige die het ratingoverwicht heel snel etaleerde en na zet 13 konden de stukken eigenlijk al in de doos, maar ja, het is zaterdag, wat moet je anders doen? Het werden 30 zetten. Dirk had minder zetten nodig, 28 om precies te zijn, maar verbruikte wel meer tijd. Dirk??? Ja, Dirk was mijn tweede invaller. In het besef het Tweede te plunderen had ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en Dirk gevraagd, vanwege die verdomde bacteriën. Dirk stond te popelen, dat wist ik en op bord 7 trof hij een speler van vrijwel gelijke sterkte. Laat de man nou ook nog Caro-Kann, doorschuif variant, spelen en daar lust Dirk wel pap van. De pionnen op de Dame vleugel legden een marathon af welke het eerste aan de overkant zou komen en het was de b-pion. Mooie pot van Dirk. Daan op 8 stond al snel goed, verkreeg het Loperpaar, maar de stelling was toch lastiger dan op het eerste gezicht bleek. Uiteindelijk was het overwicht van Daan zo groot dat winst een kwestie van, pak ‘em beet’ 20 zetten was toen de tegenstander 2 Paarden offerde voor nop. Onbegrijpelijk, maar het punt werd dankbaar geïncasseerd. Intussen had ik contact met de speelzaal van VAS en bleek dat de Kennemer Combinatie al minstens remise had. Bij deze de felicitaties aan de KC2 en teamcaptain Ron van Wezel.
De oplettende lezer heeft gemerkt dat ik bord 6 nog niet verder heb uitgediept en dat heeft een reden. Ik heb zelden een speler tegen zichzelf zien spelen, voorts een speler zo zien lijden en ‘to top it off’ dat 108 zetten lang. Zelden overigens, heb ik zo om een pot schaak moeten lachen dan om hetgeen Jos produceerde. Het begon allemaal in mijn tijdelijke afwezigheid, toen de barman aangewezen werd om de opengevallen plek op te vullen. De beste man had al een biertje achter de kiezen en er zouden nog vele volgen, maar nimmer had hij op dit nivo geacteerd. Jos had al snel zoiets van ‘dit varkentje is gewassen’, maar die vlieger ging niet op. Op zet 20 begon Jos al diep na te denken, ruim 30 minuten, om naar eigen zeggen ‘het eindspel helemaal te doorgronden’. Welk eindspel? Tussen zet 20 en 30 sprong het glazuur van mijn tanden door het belabberde nivo van het vertoonde spel en op zet 30 verloor Jos een stuk, ‘omdat hij niets meer zag’. Geen wonder, de avond tevoren flink doorzakken tijdens het Alkmaars Kampioenschap en dan tegen een speler met een rating van 1675 moeten spelen. Toen ik hem fronsend aankeek was Jos de tweede die zei ‘zet mij volgend jaar maar in het Tweede’. Ook die vlieger gaat dus niet op. Tegen de tijdcontrole was een eindspel ontstaan van P+L en 4 pionnen tegen Jos een P en 4 pionnen en de rommelfase brak aan. Toen de stofwolken waren opgetrokken had de tegenstander 3 verbonden pionnen met P+L en Jos drie losse pionnen met P. Er wordt wederom wat materiaal geruild en rond zet 65 is de stelling als volgt: wit Kg3, Lb3, Pg7 en pi f3 en g4; zwart Ke5, Pf4 en pi g5. Op de 74e zet schiet Jos een bok van prehistorisch formaat, maar de tegenstander, geheel in de ban van Heineken, laat het achteloos aan zich voorbij gaan. De tegenstander kon geforceerd het laatste stuk van Jos van het bord halen, waarna een eindspel zou resteren van K+L+pi g5 tegen K. Ik stond Dirk grijnzend aan te kijken toen de tegenstander Lf5 speelde i.p.v. Pg6+. Er gebeurde overigens nog meer fraais, een BSG’er was ietwat loslippig en meende zijn partijgenoot wat tips te moeten geven, de tegenstander liep een keer al bellend met de mobiel de zaal uit, hetgeen de scheidsrechter meende schouderophalend te moeten afdoen. Het was dat het nergens meer om ging, maar anders….Afijn, voort ging de strijd, totdat de tegenstander het toeliet dat Jos de laatste pion er af sloeg, ten koste van zijn Paard. De man keek wat vreemd op en was in de veronderstelling glad gewonnen te staan. Dat klopt in zoverre indien de eindspeltheorie gesneden koek is, maar wie beheerst het eindspel K+P+L tegen K nog? Er resteerde dus een eindspel wat zelden wordt vertoond in een reguliere wedstrijd. (!) Waar Jos op gokte werd bewaarheid, 35 zetten zijn nodig om dit eindspel te winnen mits men op de hoogte is. Na nog een zet of 15 werd de goede man op de schouder geklopt door een clubgenoot met de mededeling: je kent dit eindspel toch niet, geef nou maar remise. De tegenstander wees met een vinger verdwaasd naar een hoekveld onder de uitroep ‘daar moet ie heen’ en ging onverdroten verder. Op zet 108 werd de goeie man wederom door een clubgenoot op de schouder getikt van ‘geef nou maar remise’ en onder de verlokking van ‘rustig een biertje drinken’ stak hij zijn hand uit en was remise een feit. Dubbel van het lachen verlieten wij de speelzaal, BSG feest vierend achterlatend. Hun 1e team is gepromoveerd en speelt volgend jaar in de Meesterklasse. Wij proberen het volgend jaar wederom in klasse 3 KNSB.
Jan Poland
