Het 4e zakt door het ijs

Afgelopen dinsdag 9 oktober speelde de Waagtoren 4 een thuiswedstrijd tegen Het Witte Paard 2 uit Haarlem. Na de zwaarbevochten overwinning uit de 1ste ronde waar we veel vertrouwen uit konden putten leken de voortekenen voor deze avond ook niet slecht: HWP 2 had immers zijn 1ste wedstrijd verloren en was derhalve nog puntloos. Helaas moest onze speler Dick wederom afzegen, maar hiervoor in de plaats strikten wij Leendert Hartgens om de lege plek in te vullen.

Gezeten naast onze sterspeler Ger zat ikzelf op bord 2 helemaal in het hoekje van de zaal. Dit bleek achteraf een hele fout zet van mijn kant omdat ik helemaal klem zat. Mijn kop zat vol met snot en al de hele dag voelde ik een zeurend gezoem in mijn hoofd. Als teamcaptain was ik echter moreel verplicht om ondanks deze lichamelijke ongemakken weer vol aan de bak te gaan. Aan John Leek gaf ik meteen aan het begin van de avond al aan dat hij misschien de rol van captain maar moest overnemen als het mij allemaal teveel dreigde te worden.

Terug naar de wedstrijd. Naast mij zag ik dat Ger redelijk uit de opening was gekomen, maar dat zijn tegenstander zijn zinnen heeft gezet op een koningsaanval. Na een lange rokade gooit hij zijn g en h-pion in de strijd en ik zie Ger langzaam ten onder gaan. Na wat tegenstrubbelingen ziet Ger in dat zijn stelling meer dan hopeloos is en gooit hij verstandelijk de handdoek in de ring. Dat beloofd weinig goeds voor de rest van de avond.

Zelf speelde ik ook allesbehalve een glansrijke partij. Na goed uit de opening te zijn gekomen geef ik zet na zet steeds meer het initiatief uit handen en krijg ik net als Ger een koningsaanval om mijn oren. Mijn tegenstander gebruikt echter steeds meer tijd en na zo’n 25 zetten heeft hij nog zo’n 15 minuten over. Na het afruilen van verschillende stukken zijn we beland in een gelijkwaardig eindspel met ieder 2 toren, een dame en diverse pionnetjes. Maar toen………….op de 31ste zet……………………..VLAG! Ja, zo kan je natuurlijk ook winnen. De stand is weer gelijk (1-1) en ik kan nu eindelijk eens een blik werpen op de andere partijen. Alle stellingen zien er redelijk gelijkwaardig uit en er is dus nog niks zinnigs te zeggen over de mogelijke uitkomst. Na een half uurtje verder snotteren en hoesten houd ik het echter toch echt voor gezien en ik geef het stokje over aan de externe wedstrijdleider John Leek. Blij dat ik ff later in mijn bed lig stuur ik Ivan een sms’je hoe de stand is: 3-4 staan we achter. Nog één partij is bezig en dus nog altijd kans op een gelijkspel. Helaas zie ik de volgende dag dat de uiteindelijke stand 3 ½ – 4 ½ is geworden: een hele bittere pil.

Fred Driesse