Kevin

“En nog even een toernooitje meepakken”

Na een zwaar schooljaar achter de rug te hebben gehad (en waarschijnlijk een zwaarder schooljaar voor de boeg te hebben… help) was het dan eindelijk tijd voor een van de weinige lichtpuntjes van het jaar: het HZ-toernooi.

Sommige trouwe verslaglezers zullen dan misschien denken: hé, wat is er met het Open NK Dieren gebeurd, zat dat ook niet altijd in het zomerverslag?
Ja, inderdaad, dat klopt, ik heb het Open NK dit jaar maar even links laten liggen, de schaakzomer elk jaar was leuk, maar een derde jaar op een rij geen echte vakantie leek toch niet echt aantrekkelijk, daar kan een zekere stugge gebrilde stiefvader van getuigen. Dat is dan ook de reden dat ik op het moment van schrijven in de auto op weg naar België zit. Het werd dus kiezen, Vlissingen of Dieren, en om eerlijk te zijn is Vlissingen me elk jaar iets beter bevallen, dus vandaar deze keuze.

Anyway, op en top voorbereid voor het kamperen (niet voor het schaken helaas) kwamen we aan op ’t Hof Noord-Ambacht, de camping waar we twee jaar geleden per ongeluk waren aangekomen en waar we nu elk jaar toch weer onze tenten kunnen neerzetten. Deze keer met een gloednieuwe vouwwagen, dus dat was ook niet mis.

Maar goed, genoeg bijzaken, de volgende avond was het alweer tijd voor de eerste ronde. In een open groep als in Vlissingen, waar beginners tegen Grootmeesters kunnen spelen, vind ik de eerste ronde om eerlijk te zijn toch altijd wel weer het leukst, het is immers de ronde waar altijd een sterkere tegenstander voor je klaarstaat. Het gaat dan niet om het winnen, maar het is een leuke kans om een lesje te leren van een veel sterke tegenstander, en zo dacht ik er ook over, veel meer dan een harde les had ik niet verwacht.

Dus waarom besteed ik zoveel aandacht aan het feit dat de eerste ronde vrijwel altijd tegen een veel sterkere tegenstander is? Nu moet ik eerlijk zijn, het is vooral om mijn eigen ego nog wat verder te strelen (het spijt me, maar ik kan het niet laten), de eerste ronde pakte namelijk toch een beetje anders uit dan ik had gedacht.

Tegen FM Nick Maatman (2345) speelde ik met wit, een mooi moment om een lesje te krijgen van een FM, zo dacht ik. Na een slordig gespeelde Franse Tarrasch kwam ik tegen Maatman al snel in een nadelig eindspel, verloren zou ik eigenlijk moeten zeggen. Toch is het voor de gemiddelde clubspelers als ik vaak best lastig om zo’n eindspel zonder risico naar de winst te leiden, dus mijn doel was om zoveel mogelijk weerstand te bieden en Maatman mij rustig weg te laten tikken. Hier had ik echter met 1 ding geen rekening gehouden, de heer Maatman had toch meer moeite met dit eindspel dan ik van tevoren dacht, sterker nog, hij gaf het allemaal weg.

Maatman dacht dat de partij al over was en speelde de blunder b2, wat mij de kans gaf de partij zonder moeite naar een remise af te wikkelen. Deze remise zou Maatman nog het hele toernooi achtervolgen, maar daar kom ik straks nog op terug.

Oké, misschien was dat egostrelen niet helemaal terecht, ik heb een flinke dosis mazzel gehad, maar hé, geluk dwing je af, zou ik zeggen op de momenten dat het me goed uitkomt.

De tweede ronde zou de volgende morgen vroeg al beginnen (oké, het was pas om half 12, maar dat vindt mijn tienerbrein normaal een mooie tijd om op te staan), deze keer tegen FM Bernard Stilleger (2271). De vorige twee edities had ik altijd de tweede ronde een bye genomen, maar aangezien dit toernooi toch ook een beetje voor de lol was en er niet heel veel druk op stond vond ik het geen kwaad kunnen om deze ronde toch maar mee te spelen.

Het niveauverschil was in de opening en het middenspel wel goed te merken, de opening speelde ik slordig, maar niet per se slecht en in het middenspel was mijn plan om het heel simpel te zeggen slecht, maar dat weerhield me er niet van in dubbel toreneindspel zo goed mogelijk stand proberen te houden, en met succes! De remise lag voor het grijpen, maar toen gaf ik het weg.

Het valt dan ook te verwachten dat ik deze partij hierna verloor. Dat was best jammer, een tweede remise tegen een FM had toch wel heel mooi gestaan, helaas.

Deze verliespartij betekende jammer genoeg dat er geen FMs meer klaarstonden om me en lesje te leren, met een half uit 2 kwam ik immers in de grote groep van niet alleen mensen die net als ik een ronde remise hadden gespeeld en een ronde hadden verloren, maar ook bij de mensen die de tweede ronde een bye hadden genomen, dit zette me dan ook in de bovenste helft van de halve punt groep. Mijn tegenstander was Ansh Jakhari, een jeugdspeler met een rating van 1540, ik keek dus niet uit naar deze partij. Jonge spelers willen nog wel eens ontzettend goed spelen, en het zou zomaar kunnen dat ik deze ronde de pech zou hebben zo’n moment op te lopen. Met toch een beetje angst in mijn onderbuik ging ik dus de partij in. Jakhari besloot te gaan voor een Najdorf, maar had het denk ik nog niet heel goed bestudeerd…

Na de zet h6 begon ik al wat meer zelfvertrouwen te voelen, en terecht, Jakhari wist nog niet hoe hij met de Engelse aanval om moest gaan, en de winst kon ik na Dh2 zonder moeite binnenhalen.

Ik liet een zucht, “not today Satan” fluisterde ik, terwijl ik de speelzaal opgelucht verliet.

De 3e dag brak aan, en dan gaat het toernooi toch echt beginnen, de hele dag heb je dan de tijd om je messen te slijpen met een voorbereiding die waarschijnlijk toch niet op het bord komt. Dat zeg ik nu wel, maar ik had eigenlijk best veel geluk met de voorbereidingen dit toernooi, een hoop kwamen ook echt op het bord en voorbereidingen die niet op het bord komen zijn weer handig voor later, dus veel dank weer aan Frank van Tellingen hiervoor.

Het was echter wel makkelijk om van deze voorbereiding afgeleid te raken, er was immers een wespenplaag op de camping, maar goed, er is geen wesp die tegen mijn wedstrijdlust opkan.

Ahem.

De partij dus. De eerst keer dat ik de Pdf7 variant van de Najdorf zou gaan spelen tegen Lg5, dus dat was wel spannend. Frank Ackermann (2009) wist zelf echter ook niet echt wat hij ermee aan moest, dus hij ging voor een goed solide ontwikkelingsplan, al had hij hier wel een flinke hap tijd voor nodig.

Hier had ik wel een betere stelling gemist met de misschien een beetje onlogisch lijkende e5. Hierdoor kreeg wit wel de betere stelling, maar met te weinig tijd om de stelling uit te pluizen besloot hij maar remise aan te bieden, wat ik uiteraard aannam.

Wat wel leuk was is dat Ruud even langs was gekomen om te kijken, en hij is zelfs twee dagen daarop nog even op bezoek gekomen op de camping om de partijen even te bekijken, dus dat was ontzettend leuk. Ook bedankt voor de support!

De vijfde ronde werd ik door Maxim le Clercq (1968) verrast door een Taimanov (ik had een Sveshnikov voorbereid). Mijn resultaten gezien hebbend had hij namelijk ook besloten zich voor te bereiden. Zoals te verwachten speelde ik de opening onnauwkeurig, en als kers op de taart misrekende ik me nog. Dat gaf le Clercq wel een mooie manier om het af te maken:

Wel heb ik bij het nabespreken een lesje Taimanov gehad.

Zoals ik eerder al zei kwam Ruud de dag erna even op bezoek, maar verstrooid als altijd moest er natuurlijk iets kwijtraken. Vorig jaar zijn leesbril en nu had hij zijn tas bij ons laten liggen en was hij vergeten de lampen van de auto uit te zetten. Hier konden we gelukkig erna nog wat lol mee hebben.

Met de zesde ronde in het vooruitzicht had ik een beetje hetzelfde gevoel als de derde, mijn tegenstander was immers de talentvolle Hu Yik Kwan (en ja, ik moest inderdaad even mijn file checken om te kijken of ik het goed spelde), een jeugdspeler met 1504 uit Hongkong. Ik kreeg echter de goede tip altijd zelfvertrouwen en kalmte uit te stralen, dat brengt de tegenstander op het verkeerde been en het hielp mij ook mijn rust te bewaren. Vol zelfvertrouwen zette ik het paard weer op d7 in de Najdorf, en weer wist mijn tegenstander niet wat te doen, hij ging voor een niet al te bedreigende set-up met Dd2 en wist op een gegeven moment niet meer wat te doen. Om deze reden besloot hij waarschijnlijk maar een stuk te offeren op b5 (wat normaal een vrij thematisch idee is, maar de stukken van wit stonden simpelweg niet goed genoeg echt iets van de grond te krijgen):

Ik moest hierdoor wel met mijn loper tegen 3 vrijpionnnen opboksen, maar door mijn meerderheid op de koningsvleugel viel de overwinning vrij gemakkelijk binnen te halen.

Overigens is de tas weer bij Ruud terecht gekomen.

De zevende ronde, het einde komt langzaam in zicht. Deze keer speelde ik tegen Andrew Mensing (1964). Zijn set-up in het Siciliaans was niet geweldig, en ik kon Mensing al snel in de verrdrukking brengen.

Het lukte me echter niet de genadeslag uit te delen waar het echt moest, Mensing kon zich bevrijden en er bleef een remiseeindspel over, en we besloten dan ook maar voor een remise te gaan.

Met nog twee rondes in het vooruitzicht keek ik even naar het scorebord. 3,5 uit 7 op het moment. 2 jaar geleden haalde ik 4 punten, vorig jaar 4,5 (tegen zwakkere spelers welliswaar, maar alsnog), elk jaar weer een half puntje erbij staat toch wel heel erg mooi. Ik probeerde dit idee snel uit mijn hoofd te halen, 1,5 punt tegen 1900-2100 tegenstanders, dat zou wel heel erg lastig worden, en ik heb toch al een goed toernooi gedraaid, niet nodig om nu wat druk erop te leggen met een doel van 5 punten. Toch bleef dit idee wel een beetje in mijn achterhoofd, niet als negatieve druk maar als doel om motivatie te krijgen voor de volgende 2 partijen.

Ronde 8 moest er met zwart tegen Bart Feltman (1943) geschaakt worden. Hij week al snel van de voorbereiding af met een anti-Siciliaan en kwam beter te staan. Niet omdat ik slecht speelde, hij speelde simpelweg de hele opening net een beetje beter. Vandaar dat deze stelling op het bord kwam:

Oké, misschien is het niet helemaal terecht f4 twee vraagtekens te geven, maar ik kan simpelweg geen enkele reden bedenken waarom je zoiets ooit zou spelen. Het bevrijdt mijn loper, verzwakt de eigen koningsstelling en de truc met Pe7+ werkt niet, zo valt te zien in de partij. Zo kon de achtste ronde toch nog gewonnen worden.

De volgende ochtend begon al vroeg (hetzelfde verhaal) de laatste ronde, en nu kwam dat doel van 5 punten toch wel heel dichtbij. Ik moest echter wel tegen een goede tegenstander: Erik Oosterom (2113). Een voordeel dat ik wel had is dat we allebei niet veel ervaring hadden met de opening, Oosterom speelde voor het eerst de Caro-Kann met Lf5, en ik speelde het voor het eerst open in een serieuze partij (ik bedoel, ik heb het vast vaker open gespeeld, maar nu had ik ook wat meer een idee wat ik deed), vandaar dat we aankwamen in deze stelling.

Iets beter voor wit, daar was ik van overtuigd, ik wist echter niet hoe ik deze stelling tot een vast voordeel kon verzilveren (ik geef de stellingservaring maar wel weer de schuld). Oosterom wist wat beter hoe hij met de stelling om moest gaan, en kon me in een hoekje dringen, maar toen mistte hij toch nog net de winst.

Daar kwam ik nog goed weg.

Wat volgde was wat houtjesschuiven in een remise stelling.

En ja, zo had ik ineens mijn toernooidoel gehaald. Met een ratingprijs erbij, dus dat was ook wel leuk.

Oh ja, en Maatman nog, hij kwam uiteindelijk een half puntje tekort voor de prijzen, en toen mijn naam omgeroepen werd voor de ratingprijzen klonk ineens een luid gelach door de speelzaal. Verward liep ik naar voren, maar toen hoorde ik wat het was. “De groeten van Nick Maatman!” werd me nog nageroepen, en toen snapte ik het. Hij zal waarschijnlijk nog lang over deze remise te horen krijgen…

En zo kwam er een einde aan het HZ-toernooi. Wat begon als een zomertoernooitje om maar even voor de lol mee te pakken is uiteindelijk toch nog een van mijn succesvolste toernooien geworden, met een een TPR van 1976 kon ik tevreden weer naar huis. Of nee, niet naar huis, naar België! De echte vakantie is namelijk nu aangebroken, in de file in België, waar we op dit moment staan…

 

Oh, en nog een klein bericht om het af te sluiten. Laatst heeft er blijkbaar in de krant gestaan dat ik voor schaakclub Magnus ga spelen. Dit is een halve waarheid, ik kom er alleen intern spelen om een beetje routine in mijn schaakpartijen te houden (de dinsdagavond komt in verband met school helaas niet goed uit), extern zal ik nog steeds voor de Waagtoren spelen.

3 Comments

  1. TF
    TF 16 augustus 2018 at 12:51

    Klasse gespeeld toernooi, Kevin!

  2. DvdM
    DvdM 16 augustus 2018 at 17:07

    Knappe prestatie zeg, dat belooft wat komend seizoen!

  3. Peter van Diepen
    Peter van Diepen 16 augustus 2018 at 20:21

    Wat goed!

Leave A Comment